delicious scent.

Het was bijzonder maar waar. Zephuros bevond zich eens niet in de lucht. In een voor zijn doen rustig tempo galoppeerde hij tussen de bomen door. Zijn neus had namelijk een heerlijke geur geroken. Wat het was wist hij niet maar nu hij het geroken had wilde hij weten wat het was. Zijn neus bracht hij hoog in de lucht terwijl hij zijn ogen voor een tel sloot. Heerlijk liet hij zijn gedachten meedeinen op het ritme waarop zijn hoeven de grassige ondergrond raakten. Normaal gesproken zou je hem niet voorbij zien komen, zo hoog was zijn tempo. Echter een dier met een enorm scherp zicht kon hem onderscheiden. Lange zilverwitte manen wapperden langs zijn hals. Zo wild als een wervelstorm. Wat hem toch heletijd hier terug bracht wist hij niet. Hij voelde zich verplicht om de een of andere reden. En hij voelde dat er iets naderde. Iets wat hij niet kon verklaren. Misschien had het te maken met de gave voor het kijken in de toekomst wat hij aan het ontwikkelen was of iets anders wat in de lucht hing. Verklaren kon hij het niet. Normaal gesproken zouden zijn hoeven moet dreunen, bij hem was het echter anders. Hij leek zelfs te vliegen zonder dat hij zijn vleugels gebruikte. Een glimlach plooide zijn lippen. Eentje die best zeldzaam voor de hengst was. Want waarom zou hij normaal gesproken glimlachen? Paarden ontmoette hij toch niet. Dus via een gesprek kon hij meestal niet lachen. En wanneer hij bij zijn vader was mocht hij niet eens lachen. Dat was slecht voor zijn status zei hij alleen maar. Zephuros opende zijn violetkleurige ogen en rolde geërgerd. Meteen was zijn goede humeur weg. Ergens was hij wel jaloers op al die anderen. Die niet als god geboren waren. Die hadden tenminste een normaal bestaan gehad. Met ouders die voor je zorgden, broers en zussen en vrienden en vriendinnen. Misschien zelfs liefde. Nou dat heeft hij nooit gekend. Zelfs na meer dan drie eeuwen was hij niet één keer verliefd geworden. Een zucht verliet zijn keel toen hij zijn hals oprichtte en voor zich uit keek. Daar verscheen een bijzonden bos. Een bos van bloesembomen. In alle tinten roze die een heerlijke geur verspreidden. Meteen bracht hij zijn tempo terug tot hij stapte en liet verwonderd zijn blik rondgaan.

[&Elivyan]

Met krachtige stappen liep de diepzwarte merrie over het dorre gras. Ze snoof. Al een tijdje bevond ze zich op dit gebied, sommige die ze tegen was gekomen noemde het Blossom Forest, maar ze had deze genegeerd. Of Evy was naar hen uitgevallen, ze was er absoluut niet aan gewend contact te hebben met anderen, een buitenbeentje was ze altijd geweest. Erg groot was de jonge, ze vond zichzelf met haar 297 jaar nog jong, merrie niet, maar haar passen waren krachtig, snel en ze leek geen moeite te hebben met de ongelijke grond. Haar staart hield ze iets geheven in de lucht. Haar hals krulde ze licht terwijl ze haar passen vloeiend over liet gaan in een draf. De wind liet haar manen opwaaien en streek over haar vacht. Al dravend schudde ze zich licht uit. De de fijne, gitzwarte oren van de merrie lagen naar achteren gedraaid om te voorkomen dat er wind in haar oren werd geblazen.

Met een ruk stond Elivyan stil toen ze galopstappen hoorde, degene die erbij hoorde moest wel erg hard lopen, want haar oren vingen het luid en duidelijk op. Haar hoofd hief ze in de lucht, haar oren lagen nu plat in haar nek en haar ogen keken fel de richting uit waar iets van haar af rende. Luid hinnikend gooide ze haar ranke lichaam in de lucht, sloeg een enkele keer met haar voorbenen en strekte haar vleugels uit in de lucht. Eenmaal weer op de grond vouwde ze deze weer tegen haar lichaam aan. De lucht boven haar was niet extreem helder, maar bewolkt zou ook niet het beste woord zijn. Evy zette haar achterhand onder haar lichaam om een sprong te maken, waarna ze wegdraafte. Om niet overompeld te worden door iemand draaide haar oren constand rond, zo kon ze in de gaten houden of ze benaderd werd of niet. Haar slanke benen brachten haar naar een kleine bron, waarbij het water wegstroomde in een dun stroompje en het water werd toegevoerd door een kleine waterval. Kortom; de beste plaats ie je maar kon vinden voor een bad. Dan kon ze eindelijk ook haar vleugels weer eens fatsoenlijk schoon maken.

Zacht briesend liet ze haar neus naar het water zakken. Het rook goed en zag er helder uit. Gulzig begon ze enkele flinke slokken van het water naar binnen te sleurpen. De lange reis had redelijk wat van haar energie gekost. Als Elivyan genoeg water heeft gehad draaide ze haar hoofd om, liet haar ogen scherp langs de omgeving glijden, en keek daarna weer voor zich en bewoog haar lichaam voorwaards. Binnen no time stond de zwarte merrie onder het naar beneden vallende water. Beetje bij beetje kwamen Evy's oren naar voren toe, ontspande ze haar lichaam en maakte met haar neus haar lichtelijk uitgestrekte vleugels schoon. Door het water wat op haar lichaam neer kletterde en herrie maakte, viel het haar ook niet meer op dat het geluid van de galoperende hengst steeds dichterbij kwam. Haar andere zintuigen merkte de hengst ook niet op.

[Uhm. Ook wennen voor mij xD]

Met dat hij zijn blik rond liet gaan en de geuren diep opsnoof ving hij gelijk een andere geur op. Meteen veranderde zijn ontspannen houding en schoof hij terug in die half verdedigende, half aanvallende houding. Dat was ook iets standaards van hem. Zijn oren draaide hij van links naar recht om zijn omgeving strak in de gaten te houden. Al die geuren van al die paarden zeiden hem niets. Een paar had hij er ontmoet. Tot een korte hoofdknik veel verder was het niet gekomen. Op twee net volwassen merrie's na. Daar had hij kort mee gebabbeld. En dat was zijn eerste keer geweest. Best vreemd eigenlijk. Was je 345 jaar oud en had nog nooit een normaal gesprek met een ander gevoerd. Nouja, misschien waren er wel meerderen die dat ook nog nooit gehad hadden. Zo bijzonder was dat toch niet? En druk maken er over deed hij ook niet. Dat vond hij een te grote moeite. Veel vaker had hij andere dingen aan zijn hoofd. Zoals het in evenwicht houden van de aarde. Wat een verdomd lastige klus was. Maargoed. Iemand moest die taak vervullen. En zijn lieftallige vader had hem daar voor aangewezen. Tot zijn grote vreugde, maar niet heus. Zephuros voelde de aanwezigheid van de ander. Hij hoorde het hart in haar borstkast kloppen want meteen had hij geroken dat het om een merrie ging. Dat had hij in al die jaren wel getraind. Zijn zintuigen. Die waren nu allen abnormaal sterk. Toch vertrouwde hij het niet volledig dus stapte voor zijn doen rustig richting de ander. Diens geur werd steeds sterker. Tot hij de merrie zag. Gitzwart. Zich wassend in een klein beekje. Op gepaste afstand bleef hij staan tot hij zijn lage maar aangename stem verhief. "Goedendag." sprak hij neutraal uit. Gewoon beleefd maar niet bepaald übervriendelijk. Terwijl zijn violetkleurige ogen over de merrie gleden tot hij wachtte op haar reactie en ze zich omdraaide waardoor hij haar recht in haar ogen kon kijken.

Binnen no-time was haar gehele lichaam doorweekt van het naar beneden kletterende water, gelukkig was de temperatuur nog hoog genoeg, zodat ze niet ziek zou worden van haar natte lichaam. Nadat ze klaar was met het schoonmaken van haar linkervleugel, de vleugel die meer in het zicht zou liggen van anderen aan de oever van het meer, begon ze met de rechtervleugel. Haar vleugels was iets waar ze trots op was, het hoorde bij haar, maar het was verdomt lastig als ze nat waren. Evy had het type vleugels dat was gemaakt van veren, zoals bij vogels. Je kon ook vleugels als van een vleermuis of een vlinder hebben. Koppig vond ze de hare gewoonweg het mooiste. Haar natte staart sloeg ze eens door de lucht waarbij deze tegen haar flank aan sloeg. Het water veroorzaakte het ketsende geluid. Na een poosje schut Elivyan tevreden haar hoofd en lichaam nog eens.

Een plotse stem zorgt ervoor dat ze haar hoofd met een ruk de lucht in gooit, haar borst naar voren duwt en ze zich zo groot mogelijk maakt. Hierbij spreide ze haar vleugels ook licht, zodat haar omvang groter werd en voor sommige daarbij ook drijgender. Evy's ogen warens trak op het silhouet gericht wat ze door eht vallende water heen zag. Met krachtige, maar bijzonder lichte en bijna dansende passen, kwam ze onder het water uit. Wat haar ogen vervolgens zien zorge ervoor dat de adem van de merrie in haar keel stokte. De ogen van de gitzwarte merrie werden groot van verbazing, waarbij de kleur ook naar iets grijs-blauwigs veranderde. Haar neusvleugels sprijde zich terwijl ze diep ademhaalde en ze moest moeite doen haar mond niet open te laten vallen. Voor haar stond een hengst, erg licht van kleur, mooigebouwd. Maar hetgeen waar ze zo van schrok en opkeek was dat hij net zoals zij was, met twee grote vleugels elk aan een kant van zijn lichaam. Ondertussen had Elivyan haar vleugels laten zakken en tegen haar lichaam aangevouwen. Vaagjes herinnerde ze zich dat de hengst haar gedag had gezegd. "Hm. Hallo.." klonk haar antwoord dan ook even aarzelend.

De geschrokken en verbaaste houding gleed langzaam aan van haar af, op het gezicht van de merrie verscheen een glimlachje, zowel opgewekt als oplettend. Ze wist natuurlijk niet wat er in de hengst zijn hoofd rondging. Toch voelde ze op een of andere manier dat het wel goed zat bij hem. Een stuk zelfverzekerder draafte ze aan, om zo steeds meer in de buurt van de hegnst te komen. Haar passen waren licht, eigenlijk zelfs dansend te noemen. "Wat doet zijn gespierde, goeduitziende hengst als jij hier zo alleen?" klonk haar zoete, lieftallige stem vragend. Evy kon zoveel verschillende buien en stemmingen hebben, verschillende klanken in haar stem hoorde er ook bij. Hetgeen waar de merrie nu aan dacht was dat ze net zo'n iemand zoals zij had gevonden en dat hij er daarnaast ook nog eens goed uitzag. Haar glimlach werd warmer en daarbij ook iets flirterig.

Zephuros keek toe hoe de merrie zich omdraaide en vanonder de waternevel tevoorschijn kwam. Haar vacht was volledig zwart net zoals haar vleugels. Die net de vleugels van een vogel waren. Net als die van hem. Het viel hem meteen op hoeveel de merrie op hem leek. Ze was groot. Wat er op duidde dat het geen jonkie meer was. Want tot de 250 vond hij iedereen nog jonkies. Paarden die nog niet volwassen waren. Hijzelf was ook nog maar net volwassen vandaar. Maar hij had al zoveel van de wereld gezien. Daar kon menig een nog van leren. Misschien dat het met deze merrie anders was. Zijn ogen kneep hij tot spleetjes terwijl hij zijn blik keurend over haar lichaam liet glijden. Ervaring met merrie's had hij niet. Maar het was zijn instinct dat sprak. Het was gewoon natuurlijke aanleg want ja. Door zijn aderen stroomde het bloed van goden maar ook dat van spaanse paarden. Vandaar zijn temperamentvolle karakter. Een charmante glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl zijn violetkleurige ogen iets donkerder leken te worden en zelfs op leken te lichten. De merrie sprak met een aangename, lieftallige zoete stem. Zephuros spreidde zijn vleugels eens wijd uit alsof hij wilde zeggen: "Kijk mij eens.". Het witte van zijn vacht leek te stralen. Net zoals het zwarte rond zijn ogen. Dat was iets wat hem harder maakte. Niet zo'n doetje. Want als je hem zo zag zou je denken dat het een sprookjes hengst was. En dat werd vaak weer geasocieerd met een goedzak zijn. Dat was hij juist niet. Als het moest kon hij ook heel kil en gevoelloos zijn. Maar dat was misschien juist wel goed. Ach het lag er maar net aan met wie hij te doen had. Zoals deze merrie. Die hem meteen een lekker gevoel gaf. Daarbij was hij niet afstandelijk en kil. Eerder vriendelijk en tja, hoe zou hij het noemen. Flirterig? Een scheve grijns zondt hij haar toe waarna hij een stap naar voren zette en sprak met zijn lage, rauwe stem. "Ach. Ik doorzocht dit gebied eens want ja. Je moet toch wat hé." sprak hij zwoel waarna hij haar recht aan keek. "En wat doet zo'n aantrekkelijke, sexy merrie als jij hier?" vroeg hij haar daarna.

Het korte ogenblik dat zij schrok, leek de hengst het niet raar te vinden en keek absoluut niet op van haar aanwezigheid. Intereseerde het hem niet? Of waren er meer zoals zij hier in de omgeving? Dat zou ook een goede verklaring zijn voor zijn nuchtere gedrag. Haar oren draaide zich naar voren toe, maar verlieten deze gespitste plaats af en toe om rond te draaien. Je kon nooit voorzichtig genoeg zijn in een onbekende en nieuwe omgeving. Dat er een hengst vlak bij haar was hoefde niets te bekenken hebben, wie weet zat hij wel heel anders in elkaar dan dat hij eruitzag. Echter kon Evy niet ontkennen dat ze eindelijk iemand gevonden had die van haar leeftijd was, een jongvolwassene, net zoals zij. Met haar 297 jaar vond ze zichzelf absoluut nog niet oud, dat getal kon gemakkelijk met 7 vermenigvuldigd worden. Als de spierwitte hengst zelf ook een pas naar voren doet, maakt Evy er weer twee in zijn richting. Een charmante en geamuseerde glimlach lag er op haar gezicht terwijl haar ogen over hem heen gleden. Zijzelf vond het absoluut niet ontprettig toen hij haar bekeek, het voelde juist heerlijk voor de trotse merrie om eindelijk weer eens met haar lichaam te kunnen proken. Ze wist als geen ander dat ze niet onaangenaam was om te zien. De glimlach ging over in een grijns als de hengst voor haar zijn vleugels sprijd waarbij zijn vacht begon te glanzen. Ze volgde zijn voorbeeld en sloeg haar twee grote vleugels over de gehele lengte uit en keek hem daarna opnieuw grijnzend aan. "Wat ik hier doe? Zo'n beetje hetzelfde als jij, maar daarnaast genoot ik van een welverdient bad" antwoorde ze hem opnieuw met haar zachte, zoetige stem. De stem van de hengst klonk lekker, absoluut niet vervelend. De zwoele manier waarop hij sprak nodigde Elivyan uit om nog wat dichterbij te komen. Fel sloeg ze haar staart door de lucht waarna deze met een boogje bleef hangen, waarna ze haar vleugels ook weer invouwde. Het was gewoonweg te zwaar om ze constand uitgestrekt te houden, helemaal als ze deze ook rustig langs haar lichaam kon vouwen. "Je kunt mij Elivyan noemen" stelde ze zichzelf voor.

[weinig inspi..]

Zephuros sloeg zijn ogen niet één keer neer. Helemaal zeker was hij niet maar wat hij wel wist was dat deze zwarte Pegasus merrie erg aantrekkelijk was. Het was best vreemd voor hem want hij sprak normaal gesproken nooit met anderen. Sinds de twee jonge goden in zijn gebied waren getreden. Één god van het kwaad en de ander die voor het goede staat. Pas sinds die tijd, toen hij spanningen begon te voelen is hij naar beneden gekomen. Om alles nauwlettend in de gaten te houden. Misschien was het iets wat hij eerder had moeten doen. Misschien ook niet. Want het solitaire leven beviel hem eigenlijk wel. Een frisse bries streek langs zijn spierwitte lichaam maar hij huiverde niet. Als hij wilde kon hij de wind aansturen. Hem warmer maken of minder snijdend. Maar nu deed hij dat even niet. Zephuros wilde niet dat de merrie met de naam Elivyan meteen wist wie en wat hij was. Sommigen kenden zelfs zijn naam. Hoe moest hij dan in hemelsnaam verborgen houden dat hij een god was? En dan ook nog niet zomaar een god. Een oppergod. Zo had zijn vader hem genoemd. Allemaal heel leuk en aardig. Menig een zou het helemaal geweldig hebben gevonden maar hij absoluut niet. Nee want niemand vroeg wat hij, Zep, nou eigenlijk wilde. Hij had maar te luisteren naar zijn vader. Een zachte grom verliet zijn keel waarna hij kort met zijn hoofd schudde. Nu moest hij zijn aandacht gewoon bij de merrie houden. Zij zou zijn naam vast niet kennen toch? En dan nog, hij kon altijd nog zeggen dat hij gewoon naar de god Zephuros genoemd was. Ja dat was een strak plan. Mocht ze het vragen. Een lichte spanning viel van zijn schouders toen hij een zachte zucht slaakte. "Aangenaam kennis te maken Elivyan. Mijn naam is Zephuros." sprak hij daarna gentle. Hoe hij daar stond straalde hij kracht, macht en trots uit. Het blonk gewoon van hem af. Zijn lichaam leek te schitteren terwijl hij zijn vleugels makkelijk langs zijn lichaam vouwde.

Bij de verschillende stemmingen die de merrie had hoorde verschillende karaktertrekken. Maar het meest aparte waren toch haar ogen die bij de stemmingen overgingen naar een andere kleur. Zo kleurde haar ogen rood als ze boos was, wit zodra ze angst voelde, blauw als Evy blij was, lichtblauw als ze omkwam in vreugde, groen stond voor jaloerzie, haar ogen werden geel zodra ze nieuwschierig of opgewekt was. Zo hadden al haar stemmingen een aparte kleur ogen. Niet alles kwam even vaak voor, maar haar stemmingen verschilde vaak en daarbij de kleur van haar ogen. Elivyan's ogen hadden nu een blauwe kleur waarin gele spikkels soms de overhand kregen. Want nieuwschierig naar deze hengst was ze zeker en opgewekt was ze daarnaast ook nog eens. Haar oren draaide even rond om de omgeving op geluid te scannen, maar haar ogen hield ze strak op die van de witte pegasus gericht. Zelfs als ze haar ogen had willen afwenden had ze dat niet eens gekund. Het licht en de macht die de hengst uitstraalde dwong je te kijken. Daarnaast was zijn reactie op haar acties te interesant. "Zephorus" sprak ze, zijn naam proevend. Vervolgens deed ze enkele passen dichterbij zodat de ruimte tussen hen nog kleiner werd. "Een machtige naam. Vernoemt naar...?" vroeg ze hem. Het kwam absoluut niet naar boven dat ze hier tegenover een god stond. Evy wist niet eens van hun bestaan af, mede doordat ze nooit veel contact met andere had gehad en dus ook nooit wat van goden en andere mytische verhalen had gehoord. Haar zwarte staart sloeg ze eens door de lucht, waarbij nog enkele spetters rondvlogen. Haar vacht was nog steeds nat van het water en het zou ook nog wel even duren voordat haar vleugels droog waren. Het lichte briesje speelde wat met haar manen, die ook nog dropen van het water en sporen op haar vacht achter lieten waar ze naar beneden drupten.

Voor een kort moment sloeg ze haar ogen neer, om daarna weer naar hem op te kijken. Een lieflijke glimlach sierde haar gezicht terwijl ze nog wat dichterbij kwam. Ze kon zijn warme adem nu voelen, hij de hare dus ook. Elivyan werd er helemaal warm van. De spanning, de nieuwschierigheid, alles. Het was in de bijna 300 jaar dat ze leefde bijna nooit voorgekomen dat ze zó dicht op een ander stond. Om voor wat afkoeling te zorgen liet ze een koele wind opkomen die stevig tegen haar aanblies. De wind was haar element, hoe kon het ook anders als pegasus? Ze hield ervan om hoog in de lucht te vliegen, voort te drijgen op windstromingen. Evy stak haar neus ietsjes uit in de richting van de hengst om hem op de oude manier te begroeten, door zachtjes in zijn neus te blazen. Maar daarvoor moest hij wel op haar uitnodiging uitgaan. Met een korte beweging van haar hoofd gooide ze haar manen naar achteren.

[Flutpost , succes ermee ]

Zephuros blik werd getrokken door de bijzondere ogen van de merrie. Kleuren die telkens lichtelijk veranderden. Zo zag hij hoe haar ogen blauw kleurden en er langzaam maar zeker steeds meer geel bijgevoegd werd. Bijzonder. Hij was er zo door geobserdeerd dat hij haar woorden nog maar net op ving. Zep zette een stap naar achteren en keek haar aan. Zijn violetkleurige ogen vernauwden zich iets waarna hij haar weer gewoon aan keek. Had de merrie iets in de gaten? Nee, vast niet. Gewoon zeggen dat hij naar de god Zephuros vernoemd was. Dat kon toch? Zephuros sloot voor een paar seconden zijn ogen. Wanneer hij ze weer opende leken ze vaag licht te geven. "Vernoemd naar de god Zephuros." bracht hij snel uit. Zo anders als hij de gehele tijd al gesproken had. Het moest en zou zijn geheim blijven maar zo bracht hij het er wel lekker af zeg. Niet. Maar waar maakte hij zich nou zo druk om? Al die anderen hadden hem toch ook niet herkend? Misschien wisten ze wel niet eens van zijn bestaan af. Dachten dat hij maar een fabeltje was. Een verhaal over hem die 's avonds voorgelezen werd door ouders aan hun kinderen. Als ze bang waren. Bang voor het kwade en het slechte. Want dan zou hij verschijnen. Natuurlijk niet helemaal waar maargoed. Als die veulens het geloofden dan was het voor hem goed. Zo werd hij echter wel afgetekend als het gezicht van het goede, maar dat was niet helemaal waar. Want ook hij had zo zijn slechte trekken. Dingen gedaan waar hij spijt van had maar ook dingen waar hij helemaal geen spijt van had. Zephuros krulde zijn hals en zijn lange zilverwitte, golvende manen vielen er sierlijk langs. Zijn vacht was spierwit. Zo wit dat het zelfs licht leek te geven. Plots verscheen die grijns weer op zijn gezicht en zette hij toch weer een stap dichter bij de merrie. "En mag ik vragen waar deze schone dame eigenlijk vandaan komt. Want je lijkt geen jongeling meer en hebt vast ook het een en ander van deze aarde gezien.". Sprak hij weer kalm met zijn lage, aangename stem. Gelukkig had hij zich weer herpakt. Want wat moest Elivyan wel niet denken? Dat hij nog een jongeling was? Met zijn violetkleurige kijkers keek hij haar vriendelijk aan terwijl hij haar reactie afwachtte.

[haha. jij ook succes hiermee ]

Heel even bleven haar manen in de lucht hangen, door een plotse vlaag wind die daarna ook zo snel als hij was opgekomen weer weg was gegaan. De glimlach die op Evy's gezicht hing was verleidelijk, maar daarnaast ook gewoon nog steeds opgewekt. Het kwam niet heel vaak voor dat ze in contact met andere kwam en ze genoot er des te meer van. Zeker als het om een hengst ging die zo interesant was dat ze waarschijnlijk de rest van haar leven naar hem kon blijven kijken. En dan zou ze zich ook kunnen blijven verbazen over zijn verschijning. Elivyan kon haar ogen ook bijna niet losmaken van de violet-kleurige ogen van Zep. De woorden die volgde deden haar even verbaast opkijken. Hij was vernoemd naar een god? Bestonden die dan? Of geloofde hij nog vol in dat verhaaltje? "Sorry, Zep. Probeer je nu te zeggen dat goden echt bestaan..?" vroeg ze hem terwijl ze haar zwarte hoofd een stukje opzij kantelde en hem vragend aankeek. De kleur van haar ogen werd nu vooral geelig, terwijl het lichtblauwe, dat voor vreugde stond, steeds meer doorschemerde. Zelf was Elivyan er nooit echt van bewust dat haar ogen van kleur veranderde, ze wist het natuurlijk wel, maar ze voelde geen prikkeltje of kleurverandering in het zichtveld. Alleen de blikken van andere paarden konden haar eraan herinneren.

Haar hoofd draaide lichtelijk de andere kant op toen de hengst ineens toch weer een pas dichterbij kwam. Toen Zephorus achteruit week had ze gedacht dat hij haar te dicht bij haar persoonlijke ruimte vond komen, maar nu leek hij het juist te stimuleren. Evy vond het bijzijn van de hengst helemaalg een probleem, vooral juist leuk. Aandacht was ze niet zo geweld, maar ze moest bekennen dat ze zich nu best gevleid voelde en dat maakte het alleen maar leuk om zelf ook de flirterige schoenen aan te trekken. De kriebels die opkwamen zorgde ook voor de enthousiaste bui. Ze had ontzettend veel zin om de hengst een por met haar neus te geven, vervolgens haar vleugels uit te slaan en hem uit te dagen. Maar zijn woorden hielden haar toch tegen. Zep dacht dat ze geen jongeling meer was, dat was ze ook absoluut niet meer, maar speelse buien kon Evy nog wel hebben. "Dat mag je en dat klopt" antwoorde ze hem met een opgewekte glimlach. "Ik ben 297 jaar oud en reizen heb ik zeker gedaan, maar hier bevalt het me eigenlijk wel. Ik kom niet echt ergens vandaan, zover mijn herinneringen terug gaan reis ik al" ging ze verder met het beantwoorde van zijn vragen. Het feit dat hij haar een schone dame noemde zorgde voor een ietswat verlegen glimlacht, die ze daarna van zich af schudde en weer richting de hengst keek. Elivyan's staart wiegte zachtjes heen en weer in de wind.

Zachtjes grinnikte hij om haar woorden. In zijn violetkleurige ogen werden de goudkleurige stipjes was duidelijker. Iets wat niet vaak gebeurde. Enkel als hij zich op zijn gemak voelde. En op de een of andere manier had de merrie een kalmerende invloed op hem. Hij had niet vaak contact met andere paarden. En tot nu toe waren alle paarden waar hij contact mee had gehad merrie´s geweest. Maar diegene die hem het meest bij bleef was toch echt wel Elivyan. Misschien omdat ze in dezelfde leefdtijdsklasse vielen. Misschien omdat ze gewoon een prettig karakter had óf om haar onbeschrijvelijke schoonheid. Want hij had nog nooit zo´n knappe merrie gezien in zijn hele leven als haar. Zelfs zijn moeder was niet zo mooi als zij. Maar natuurlijk zei hij dat niet. Hij noemde haar wel schone dame maar durfde niet toe te geven dat hij haar wel meer vond dan een schone dame. Een lach weerklonk op vanuit zijn keel. Een diep maar vriendelijk geluid. Dat was ook al weer jaren geleden. Zephuros leek er oprecht van te schrikken maar glimlachte toen alleen maar naar Elivyan. "Denk jij dan niet dat er meer is?" vroeg hij dubbelzinnig. Ze moest eens weten wie ze tegenover zich had. Ineens kreeg hij dan ook de behoefte haar de waarheid te vertellen. Maar of het nu al zo verstandig was? Misschien was het beter nog even te wachten. Elkaar eerst beter te leren kennen. Maar stel dat het ooit wat zou worden. Zou hij dan een relatie met een leugen beginnen? Nee, dat zou hij niet kunnen. Niet bij haar in ieder geval. Aandacht luisterde hij naar haar woorden en knikte toen geïnteresseerd zonder zijn violetkleurige ogen van de hare af te wenden. Kijkend naar haar prachtige, bijzondere ogen. En zo nu en dan liet hij zijn blik over haar volmaakte lichaam glijden.

Het ene moment stond hij nog roerloos naar haar te kijken. Enkel zijn manen bewogen door het zuchtje wind dat ermee speelden. Even als met zijn staart. Traag knipperde hij met zijn ogen om daarna een laatste stap naar voren te zetten. De ruimte tussen hen in was nog miniem. Misschien nog maar enkele centimeters. Dit keer voelde hij zich echter niet ongemakkelijk. Integendeel juist. Hij voelde zich er wel prettig bij. Genietend van de heerlijke geuren van de bloesems én haar geuren opsnuivend. Zacht. Bijna onhoorbaar. Ze rook naar voorjaarsbloesems en vanielle. Ook naar iets anders maar dat kon hij niet plaatsen. Wat hij wel wist was dat hij het heerlijk vond. En of hij eigenlijk wel zonder kon. Zephuros sloot zijn ogen om zich nog beter op de geuren te kunnen concentreren. Zelfs de heerlijkst geurende bloemen konden hier niet aan tippen. Het viel gewoon niet te ontkennen. Ze was in één woord perfect. Maar hoe in godsnaam ging hij haar dit duidelijk maken? Niet zomaar hier en nu. Nee, als hij iets deed zou hij het ook goed doen. Nee, niet goed. Maar geweldig, perfect. Nu al begon hij plannen te maken. Hij wilde meer tijd met haar doorbrengen want door haar vergat hij al zijn zorgen. Zijn hart voelde verlicht. En toen hij zijn ogen openden en recht in die van haar keek maakte zijn hart een sprongetje. Uitnodigend stak hij zijn neus naar haar uit. Ze hoefde hem alleen maar te strekken om die van hem te raken. Geduldig wachtte hij af. Wachtte af op de reactie van Elivyan.

Het grinnikende geluid dat de hengst voor haar produceerde klonk aangenaam en gezellig. Daarnaast stelde het haar ook nog wat meer op haar gemak. Langzaam aan begon de wind wat toe te nemen terwijl het zonnetje ietswat waterig aan de hemel stond. Overduidelijk een heerlijke lentedag, iets wat Evy's humeur altijd opkrikte. Of het nu stormde, sneeuwde, regende, het zonnetje scheen sterk of zwak. Het maakte de merrie eigenlijk nooit heel erg uit. Ze kon genieten van winterlandschappen als er een berg sneeuw onder haar hoeven knisperde, maar ook van de weid uitgestrekte groene grasvelden in de zomer. Heel even had ze gedwongen haar blik af moeten wenden, om haar tanden in haar schouder te planten en enkele keren met haar staart te slaan om die iritante vliegen weg te slaan. Waarom waren die beesten nu zo vervelend? Altijd had Elivyan zich afgevraagd waarom vliegen nu zo'n fan waren van paarden, maar een zinnig antwoord had de diepzwarte merrie nooit gehad. Een lach schrikte haar uit haar gedachten op, waarna haar lichtblauwe ogen met gele vlekken richten de hengst schoten. Het aanzicht van de lachende hengst deed haar glimlachen, opgewekt en vrolijk. Maar deze viel abrupt weer weg toen Zep een geschrokken houding aan leek te nemen. Had ze wat verkeerds gezegd? Was er iets met haar aan de hand? Vrijwel automatisch keek ze op haar hoede om zich heen, maar kon niets van gevaar vinden. Het antwoord van Zephuros zorgde ervoor dat ze hem weer aankeek. "Ik weet het niet. Meer dan een enkel verhaaltje heb ik nooit over goden gehoord" antwoorde ze hem. Ze meende wat ze zei, haar vader had ze uberhaupt nooit gekend en haar moeder had ze niet heel vaak gezien. Ze zou beide waarschijnlijk niet eens meer herkennen als ze nu voor haar neus stonden. Als het om het begin van haar leven ging was niet alles meer even helder. Evy's ogen waren recht op de hengst gericht, wachtend voor een reactie op haar woorden.

Een tijdje stonden ze bewegingsloos tegenover elkaar, enkel haar manen en staart bewogen wat in de wind, net zoals die van Zephuros. Van alle paarden die ze tot nu toe tegen het lijf was gelopen was hij toch echt wel degene die haar het meest intereseerde en haar op haar gemak stelde. Dat kon Elivyan absoluut niet van iedereen zeggen. Toch was het niet alles wat haar aantrok, ergens kwam het gevoel vandaan dat ze hem zou gaan missen als hij weg zou gaan. Dat de hengst nog verder naar voren kwam schrok haar dan ook niet af. Haar neusvleugels trilde terwijl ze probeerde zijn geur op te snuiven en die een plaats te geven. Echt zoetig rook hij niet, maar de geur prikte ook niet vervelend in haar neus. Met een kleine zwaai gooide ze haar hoofd een stukje te lucht in, waarbij haar lange zwarte manen kort door de lucht gingen. Daarna duwde ze gretig haar neus in de richting van die van Zep. Heel licht raakte Evy's neus die van de spierwitte hengst aan waarna ze zachtjes brieste en haar hoofd met een rukje terug trok en een klein huppeltje maakte door haar voorhand de lucht in te gooien. Vervolgens strekte ze haar neus weer uit richting Zephuros. De zwarte merrie realiseerde het zich niet eens dat ze hem daarstraks Zep had genoemt, een soort koosnaampje. Hij had haar naam nog maar een keer uitgesproken, en dat was alleen toen ze zich net had voorgesteld. Niet dat het haar wat kon schelen. Al noemde hij haar Evy of Eli, als ze wist dat zij bedoelt werd, zou ze reageren.

[Succes ]

Weer grinnikte hij zacht. Wat zou hij gezicht graag zien terwijl hij haar de waarheid vertelde. Dat zou nog wel komen. Nu genoot hij in iedergeval van de voorstellingen van het gezicht van Evy. Zijn gedachten sloegen echter op hol toen haar neus de zijne teder streelde. Heel even leek de enorme hengst te zweven. Zijn vacht lichtte witter op even als zijn violetkleurige ogen. Ze leken op een vreemde manier vloeibaarder te worden. Warm. Traag schudde hij zijn hoofd waarbij zijn lange, zilverwitte licht krullende manen sierlijk mee bewogen. Hij volgde iedere beweging van Evy tot hun neuzen elkaar weer raakten. Zachtjes blies hij in haar neus. Een tinteling ging door zijn lichaam. Dus dit was wat je hoorde te voelen? Een glimlach verscheen met een twinkeling in zijn ogen. "Je moest eens weten Evy, je moest eens weten." fluisterde hij zacht. Niet wetend dat de diepzwarte merrie hem zo kon horen.

Het grinnikje dat de spierwitte hengst na haar woorden produceerden zorgde voor een vragende blik in haar lichtblauwe-gele ogen waarbij ze haar hoofd ook weer een tikkeltje scheem draaide. Het was een trekje dat ze altijd al had gehad en de kans zat er flink in dat ze het bleef houden. De aanraking van hun neuzen zorgde voor een tintelend na gevoel. En direct vroeg Evy zich af als dat normaal was als je een ander paard aanraakte. In dat geval zou ze het heerlijk vinden om meer contact met soortgenoten te hebben, hoewel het nog steeds iets was waarbij de merrie niet helemaal honderd procent zeker van was. Haar zwarte oren draaide ze naar voren toe toen haar neus opnieuw die van de witte hengst raakte en ook weer zacht brieste, zoals hij ook deed. Het leek alsof de merrie zweefde, en dat gevoel kende ze als pegasus maar al te goed. Echter kwam ze met een klap terug toen Zephuros tegen haar sprak. Zijn woorden zorgde dit keer voor een verwarde blik in haar ogen. De woorden die hij sprak leken nergens op te slaan, maar aan de andere kant schrokken ze haar toch af. Want het enige waar ze het echt over hadden gehad was het bestaan van goden. En met deze woorden, waarvan hij waarschijnlijk niet eens wist dat ze daadwerkelijk uitsprak, leek hij toch te zeggen dat ze wel bestonden. Het lichtblauwe was uit haar ogen verdwenen toen ze achteruit stapte en ene ruimte van ongeveer een meter tussen haar en Zep creereerde. Evy's ogen waren nu vooral wit, de kleur van angst, met hier en daar nog het gele van haar nieuwschierigheid. Haar ogen waren strak op die van Zephuros, om zo nodig wat uit zijn lichaamstaal af te lezen. In de verhaaltjes vroeger ahd je niet alleen goede goden, ook slechte en neutrale. Deze hengst had zo zelverzekerd gesproken dat ze bijna niet anders kon geloven, maar wie weet bracht ze zichzelf wel gigantisch in gevaar! Met een klap wist Elivyan ook weer waarom ze zo weinig contact met andere had. "Wat zou ik moeten weten, Zep?" klonk haar stem kritisch terwijl ze naar hem opkeek. Hoe zou hij nu wel niet reageren? Evy hoopte dat ze geen verkeerde reactie uitlokte door die vraag te stellen. Als het hier om een god ging, misschien was het dan wel een slechte die zich als goed voordeed om haar in te palmen? Zoals hij ook bij veel andere merrie's deed, zou zij zijn volgende slachtoffer worden?

[Pff, niet echt veel inspi xD. Hoop dat je er wat mee kunt.. ]

~Baby I was born this way


Met een vreemde blik in zijn ogen keek hij naar de ravenzwarte merrie die nu met witgekleurde ogen een flinke stap achteruit zette. Meteen was zijn vertrouwen geschaadt. Zie nou wel, iedereen is hetzelfde. Niemand mocht weten wie en wat hij was. Dat zou hem alleen maar schaden. Zijn blik schoot omhoog, iedereen daar had het hem toegefluisterd, dat hij voorzichtig moest zijn. Dat betekende dus ook dat hij niet te close mocht worden met de paarden die in dit gebied zouden komen te leven. Te beginnen met Elivyan. Het was te intens. Het was niet goed. Hij schudde traag zijn hoofd waarbij zijn zilverwitte manen sierlijk mee bewogen. Ook hij zette één, twee, zelfs drie stappen achteruit voordat zijn violetkleurige ogen de hare weer vonden. Maar die ogen straalden enkel angst uit. Had hij dan iets verkeerds gezegd? De enorme hengst voelde een bepaalde spanning, nee het was zíjn spanning. De druk in de lucht begon toe te nemen en in de verte klonk gerommel. Door die spanning had hij een onweersbui veroorzaakt die snel hier zou zijn. Langzaam aan vielen er dikke regendruppels naar beneden die neer vielen. Zephuros deed er geen moeite voor niet natgeregend te worden. Dat zou al helemaal opvallen. Echter waren zijn manen en staart licht statisch terwijl het gedonder harder werd en de lucht donker kleurde. De merrie mocht het niet weten. Het zou niet goed voor haar zijn. Toen gooide hij zijn voorhand plots in de lucht en tegelijk sloeg de bliksem vlak achter hem in. "Dat zijn niet jou zaken Elivyan." sprak hij rustig zonder haar echter aan te kijken want zijn blik was op de donkere hemel gericht. Nu zette hij weer een stap naar voren en dit maal keek hij haar wel aan toen hij tegen haar sprak. Het waren harde woorden maar die waren om hemzelf én haar te beschermen. "We hadden elkaar nooit moeten ontmoeten. Dit had nooit mogen gebeuren. Het spijt me." en hij wilde zich al omdraaien. Zijn gespierde hals boog hij en zijn hoofd drukte hij tegen zijn hals waarna hij zijn ogen sloot. Ze zou het misschien nooit begrijpen maar dat zou beter voor haar zijn. Hij moest nu maar gewoon gaan. Haar hier achterlaten. Hij zou vanzelf de onweersbui wel weer meenemen. De spierwitte hengst zuchtte eens maar hield zijn ogen gesloten. Het was uiterst jammer maar helaas. Het levens als een gewoon paard was dus niet voor hem weggelegd. Ookal deed hij zich zo voor het lukte hem gewoon niet. Tja, wat wilde je als je geboren was zoals hij was? Hij zou nooit veranderen. Te veel had hij gezien maar ook heel veel niet. Zoals het sociale contact met paarden. Anderen aanraken zoals hij bij Elivyan had gedaan. Deden normale paarden dat? Hij wist het echt niet. Niemand had hem daarin onderwezen. Iets wat misschien wel erg verstandig was geweest maar ach. Het leven was nou eenmaal zoals het was en hij zou ook hier ooit mee moeten leren leven. Hoe hard dat ook ging worden. Hij zou meer afstand moeten nemen. Van Elivyan, van dit bos, van heel Cúthalian. Hij zou er altijd zijn maar zij zouden niet van zijn bestaan weten. Zou hij haar misschien moeten hersenspoelen. Kon hij dat? Nee, dat wilde hij liever niet maar als het echt aan de orde zou komen dan zou het wel moeten.. Het moest immers geheim blijven dat hij de nieuwe oppergod was.

Onbewust had de merrie terwijl ze gesproken had een soort van afkorting of koosnaampje voor de spierwitte hengst voor zich gebruikt. Maar dat was niet iets waar ze momenteel bij stil kon staan. De onrust in haar hoofd was gigantisch groot. En dat alles was veroorzaakt door een zinnetje wat de pegasus tegenover haar onbewust had gezegd, misschien was het doordat hij het onbewust zei wel zo eng. De afschrikking was aan de houding van de gitzwarte merrie goed te zien, maar was dat heel raar te noemen met de gedachten in haar hoofd? Wie wist wat hij van plan was, wie hij écht was, wat hij kon, waarom hij naar haar toe was gekomen..? Een rilling schoot over Evy's rug, terwijl ze haar inmiddels helemaal witte ogen angstvallig op die van de hengst gericht hield. Dat was toch wel de beste manier om hem in de gaten te houden. Elke miniscule beweging zou zo opvallen. Haar oren en neus waren echter ook alert, maar dan meer op de omgeving. Haar fijne zwarte oren draaide bij elk klein geluidje, terwijl ze kort vanuit haar ooghoek een blik opzij wierp. Met haar trillende neus probeerde Elivyan in de gaten te houden of er nog andere wezens in de buurt waren, maar dit ging ietswat lastiger omdat de overheersende geur van Zephuros haar neus binnen drong. Haar gespannen houding werd niet minder toen hij zelf achteruit week, je kon juist eerder het tegenovergestelde zeggen. De gedachten dat hij hiermee eerst achteruit ging om haar ruimte te geven om haar vervolgens aan te vliegen met een aanloop overheerste haar gedachten even. Het plotse gerommel in de lucht zorgde ervoor dat het hart en het lichaam van de zwarte pegasus een sprongetje maken. Voor heel even was ze uit haar naar Zephuros starende trance verbroken en wierp ze kort een blik in de richting waar het gerommel vandaan was gekomen. Nerveus genuif was te horen terwijl de merrie enkele dribbelpassen maakte, waarna ze haar aandacht grotendeels weer op de witte hengst richtte. Was hij dichterbij gekomen toen ze het even niet doorhad? Was zijn lichaam van positie vananderd? Of de blik in zijn ogen? Tussen de dikke regendruppels en de donkere lucht was een duidelijk verband te vinden. Hoe donkerder de lucht kleurde, hoe meer water er naar beneden kwam zetten in de vorm van druppels. Binnen no-time dropen de manen en staart van de merrie, ze was natuurlijk nog nat geweest van het water waarin ze gebaad had.

Met een luide gil schiet de zwarte Elivyan achteruit als de spierwitte hengst zich in volledige lengte opricht en er achter hem de bliksem insloeg. Trillend waren haar ogen op hem gericht terwijl ze haar oren plat in haar nek drukte en haar hoofd wat liet zakken. Lichtjes klonken er smakkende geluiden, als teken dat ze de strijd verloren had. Want de merrie was ervan overtuigd dat hij kwade dingen van plan was en dat er geen kans meer was om zich er tegen te verzetten. Waar het tintelende en opgewekte voel van eerder was gebleven, wist ze niet meer, het enige wat ze kon was wensen dat dit allemaal een droom was. Diep van binnen wist Evy echter dat dit echt was, alleen het aan jezelf toegeven was zo moeilijk. Bij het opnieuw horen van zijn stem spitsen haar oren zich lichtjes, maar kwam niet uit de angstvallige staat van haar nek. Zodra Zephuros haar kant weer op komt wijkt ze, met even grote passen als hij naar voren deed, achteruit. Haar totaal wit gekleurde ogen waren op de het angstzaaiende gestalte voor haar gericht. De woorden die vervolgens kwamen verbaaste haar, ondanks de mentale staat waarin ze verkeerde. Ging hij haar dan geen kwaad doen? Waarvoor bood hij in hemelsnaam zijn excuse aan..? Dit keer klonk Evy's gesnuif luider, zelfverzekerder en toch ook lichtelijk kwaad. Langzaam aan verdween de extreem witte kleur uit haar ogen en kleurde deze beetje bij beetje roder. De kleur die haar woede aangaf, toch verscheen er tegelijkertijd ook geel. Haar nieuwschierigheid werd opgewerkkerd door deze hengst, hoe in hemelsnaam kon hij zo interresant zijn..?

[Succes XD ]