One step into the cave

Kalm stapte de zwarte hengst voort. Het leek of om zijn lichaam een haast gouden randje zat, evenals om zijn vleugels. Helaas voor velen gaf dit gouden randje niet aan dat hij een goede hengst was. Zijn hart was een puur zwart gat wat terug te zien was in zijn helder blauwe ogen. Zijn oren lagen zo plat als maar kon in zijn nek. Een kalme wind waaide door zijn manen en vacht, het voelde best prettig maar het laten merken zou hij nooit. Het werd almaar killer toen hij dichterbij de Dragoncaves kwam. Hij had hier al meer over gehoord, onderaan de grootste berg in HL was een enorm gat, een grot. Overal staken enorme puntige rotsen uit die vlijmscherp waren. Maar zeer weinig paarden waagden zich hier te komen. Maar hij was een van die weinige die tot dit soort plekken aangetrokken voelde. Zijn vleugels lagen opgevouwen op zijn rug/zij. Ze waren enorm maar dat moest ook wel gezien het gewicht dat ze moesten dragen. Hij snoof diep en bleef voor de ingang van de grot staan. Hij bracht zijn hoofd iets omlaag richting zijn borst daarbij zijn spieren aanspannend. Hij gooide zijn hoofd omhoog en liep met een statige houding de grot in. Hij lette op dat hij zich nergens aan stootte want het kon betekenen dat hij nooit meer zou kunnen vliegen. Er werd gezegd dat hier draken in leefden maar heel eerlijk gezegd geloofde hij daar niet in, zijn ogen hadden geen moeite met de duisternis. Hij had juist nacht zicht. Kort zwiepte zijn staart tegen zijn flank maar hij besteedde er geen aandacht aan. Hij stopte kort met lopen en spitste zijn oren. Hoewel hij niks anders hoorde dan het druppen van water op de grond, keek hij nog even om zich heen. Een overwachte aanval van iets of iemand kon fataal zijn.

~ voor Quenya

Met lichte passen draafte ze door de donkere grot. Als de grot niet zo donker was geweest had je kunnen zien dat de lichte passen niet goed bij het lichaam van de merrie paste, dat redelijk zwaar en stevig gebouwd was. Het was haar vader geweest die voor de fijnere inbreng had gezorgd, haar moeder was een vrij lomp gebouwde Fries geweest. Maar het mistond haar niet. Quenya's lichaam was sierlijk, wat de merrie als geen ander wist, maar waar ze zo goed als niets om gaf. Wat maakte uiterlijk uit? Lichtelijk schudde ze haar lange, donkere manen door de lucht heen en weer. Deze vielen uiteindelijk als een waaier weer terug op hun plaats. Oplettend en alert draaide haar oren wat heen en weer, om uiteindelijk weer achteruitwijzend stil te staan. Bang voor roofdieren of andere paarden was ze niet, maar het was wel zo handig om te weten wanneer je deze kon verwachten. Quenya hield er ook absoluut niet van om verrast te worden door het een of het ander. Langzaam aan liet ze haar pas terugzakken naar een energieke stap. Haar ogen gleden langs de wanden van de grot, die vrij groot en ruim waren. Maar hoe dieper je erin liep, hoe smaller ze zouden worden. Op dit moment begaf de merrie zich richting de uitgang van de grotten. Hier zou ze ongetwijfeld ook rust voor zichzelf hebben, haar zintuigen merkte namelijk geen andere aanwezigheid op. Enkel wat oude geuren waren te herkennen. Iedere keer dat ze haar hoofd iets omhoogbracht of liet zakken gleden haar manen over haar hals, zo ook de blauwe lok die erin zat. Dat was een van de lichamelijke 'schoonheden' die ze van haar vader had. Eigenlijk was haar gehele kleur en aftekeningen wat anders. Haar vacht was zwart van kleur, maar had een blauwachtige gloed. Haar manen en staart waren zwart, met blauwe plukjes erin en haar schouder en flank lieten aparte aftekeningen zien. Ook wel tekens genoemd.

De plotse geur van een hengst drong sterk haar neus binnen. Omdat haar zintuigen sterker waren dan die van de meeste anderen wist ze wel dat de hengst niet extreem dichtbij was, maar omdat de geur sterker werd wist ze dat hij wel in haar richting kwam. Quenya had haar pas namelijk gestaakt toen ze de geur geroken had. Wie moest haar nu weer komen storen in haar grot? Waren haar geurmarken aan het begin niet sterk genoeg? Of voelde deze hengst zich juist aangetrokken tot haar geur? Dat zou best kunnen, gezien de zoetige vlaag die erin zat. Met het voorjaar op komst was ze ontzettend hengstig, maar ondanks de hormonen in haar lichaam gedroeg ze zich niet anders dan anders. Misschien nog een ding dat ze had van haar vader.

Langzaam stapte Ira door, de vage geurmarken had hij zeker wel opgemerkt aan het begin van de grot. Hij had er uitgebreid aan lopen ruiken, normaal had hij een beste zelfbeheersing maar de zoete vlaag die erdoorheen gemengd zat maakte toch wat los bij hem en hoewel hij niet op aandacht of gezelschap van een ander paard uitwas ging hij instinctief toch die kant op. Hoewel, het was de enigste kant die hij op kon. Of hij moest terug gaan maar hij was vast besloten om deze grot van voor naar achter te leren kennen. Hij was hier nog nooit geweest maar het gaf hem een prettig gevoel, of in ieder geval een prettig gevoel toen hij nog dacht dat hij alleen was. Hij brieste een keer maar besefte niet dat dat doorgalmde. Hij zwiepte kort met zijn staart waarbij hij zijn flank even kort en licht raakte, de huid die hij had geraakt trilde er even bij maar bleef al gauw gewoon weer zitten. Zijn hoofd die hij wat statig had geheven deinde kalm mee op zijn passen evenals zijn lange manen en dikke staart. Er waaide een koel zeer kalm briesje die door zijn vacht gleed als de tedervolle aanraking van een moeder. Hij schudde zijn hoofd geirriteerd, waar haalde hij die gedachte vandaan. Zijn manen kwamen in de war op zijn hals te liggen maar het interesseerde hem eigenlijk niks. Hij zuchtte even kort en liet ondertussen zijn blik door de grot gaan, het beeld dat zich vormde voor zijn ogen was donker maar de rotsen waren te onderscheiden van de rest van de grot. De geur van het andere paard dat wel een merrie moest wezen werd steeds duidelijker. Hij spitste zijn oren voor een kort moment maar hoorde niks anders als misschien een paar vleermuizen die opvladderde om te gaan eten. Een teken dat zowel hij was gestopt met lopen als dat de merrie ook stil was blijven staan.

Hij spreidde zijn vleugels een kort moment, niet helemaal want daar was de grot bij lange na niet groot genoeg voor maar even net genoeg zodat ze niet zo raar gingen aanvoelen. Het geluid van hoeven op de harde rotsgrond werd weer hoorbaar, hij had zichzelf weer in beweging gezet. Steeds dichter in de buurt komend van de merrie vroeg hij zichzelf al wat voor type ze zou wezen. Zijn oren lagen weer vlak in zijn nek en in zijn ogen was de altijd zichtbare kille blik te vinden. Kalm door stappend spande hij zijn spieren wat aan en bracht zijn neus wat naar zijn borst waarbij zijn hals spieren nog zichtbaarder werden. Een grote bocht in de grot werd duidelijker samen met de geur van de merrie. Rakelings scheerde er een vleermuis langs zijn hoofd waar hij in een snelle reflex naar beet en te pakken kreeg, na een wanhopig geflapper beet hij door en spuugde het diertje uit. Hij had zo'n hekel aan die beesten. Naarmate de geur sterker werd, werd het duidelijk dat de merrie zich na de bocht bevond. En hij staakte bij die gedachte zijn passen. Hij hief zijn hoofd en keek wat arrogant voor zich uit. Misschien kwam er wel een angstig watje langs, zo'n goed paard. Die niet geloofde in vechten voor hun leven.