Not working..

Ze sloeg haar vleugels op en neer, met een korte tijdstop ertussen waarbij ze onder de wolken zweefde. Ze bewoog affentoe met haar benen maar vooral haar vleugels deden het werk om boven te blijven. De wind voelde fijn tegen haar lichaam aan, heel fijn. Ze was het dan ook wel gewend. Ze stopte met klappen en liet zich naar beneden dalen, op een snel tempo. Vlak bij de grond ging ze weer recht en belande rustig op de grond en vouwde haar vleugels netjes tegen haar lichaam aan en ging de rest van haar reis te hoef. Weer dat geruis, het gebied kwam haar bekend voor net als het geruis van de portal. De tweede keer dat ze hier was, en ze had eigenlijk aardig veel zin om te kijken waar ze dit keer uitkwam. Ze zag na enkele meters lopen een stukje blauw, ze versnelde haar pas tot ze voor de portal stond. Ze snuffelde eraan en zetten een stap naar binnen waarna ze direct haar vleugels uitklapte om te vertrekken. Ze klapte met haar vleugels terwijl ze daar vloog, je hoorde een vreemd geruis en ze ging langs verschillende kleuren die er vreemd uitzagen. Langzaam klaarde het op en stond ze in een soort balzaal, onder haar, boven haar en de muren was het allemaal van een soort goudbruinig steen. Een totaal andere plek dan vorige keer, net als vorige keer was de portal weg. Dus moest ze ook die gaan zoeken. Ze zette enkele stappen, ze hoorde een verdacht gekraak onder haar hoeven toch stapte ze zonder angst verder. Voor haar brokkelde een stuk steen af, ze keerde zich om en galopeerde weg. De deuren klapte dicht en ze kon niet weg. De grond kwam steeds dichterbij, en er was steeds minder ruimte om te staan. Uiteindelijk klapte ze haar vleugels uit en ging omhoog. Ze kon iniedegeval niet meer neerdalen..

Een vreemde grom klonk, en het kwam steeds dichterbij. Een verdacht en creepy gegrom, het liet de rillingen over haar ruggengraat lopen. Het kwam dichterbij, de voetstappen.. Een luide grom klonk en ze vloog naar achteren, alle deuren zaten dicht.. Ze zag stenen naar haar toe vliegen gevolgt door een groot monster met drie hondenkoppen. Een heel stuk groter dan haar slanke witte lichaam, met vlijmscherpe tanden.. Ze vloog rondjes maar het monster had haar al gezien, nu leek ze toch bang te worden. Ze zag de poot net te laat aankomen en hij kwam hard tegen haar linker vleugel aan. De grond was weg, maar ze storte naar beneden door de pijn in haar vleugel, ze viel op een soort balk. Ze zou er zeker niet lang kunnen liggen, het monster leek er vreemd genoeg te kunnen zweven, en had haar al in de gaten.. Ze deet iets waardoor een laag water over haar vacht vormde als bescherming meer lukte echter niet..

/Clongwen maybe /

In een rustige pas liep de zilvergrijze hengst rond. De temperatuur was aangenaam vandaag, met een graad of 15. Iets wat hij na strenge winter wel op prijs stelde. Een zacht briesje deed zijn nog donkere manen en staart opwaaien en met de wind mee golven. Clongwen had ondanks het lekkere, zachte weer, zelf geen invloed uitgeoefend op de weersomstandigheden. Het was een van zijn powers om het weer te beheersen, niet dat het meestal goed afging. Het was iets waar hij nog ongelofelijk veel tijd in moest steken en mee moest oefenen. Een keer had hij zijn kracht overschat en wat het uitgelopen tot een ramp. Het was niets nieuws dat Clongwen een hekel had aan sneeuw en kou, hij had bevolen dat het zonnig werd en warm. Het zou hem niet verbazen als dat gebied nog steeds met een droogte kampte. Maar de zilvergrijze pegasus had zijn lesje wel geleerd. Nooit meer zou hij zomaar zo'n grote opdracht geven en het eisen van moeder natuur. Lichtelijk schudde de hengst al briesend zijn hoofd waardoor zijn manen en staart een stukje door de lucht gingen. De afgelopen dagen was hij niet heel actief geweest en de energie die zich had opgespaart moest eruit. Met een krachtige afzet sprong Clong over naar een vlotte draf, die ondanks zijn grootte toch wat sierlijks had. Zijn donkere benen kwamen omstebeurt omhoog om vervolgens weer stevig op de grond te worden gezet. Het tempo werd zo steeds hoger opgevoerd door de grotendeels nog donkere hengst. Alleen zijn hoofd was echt duidelijk lichter geworden, en dan rekende hij zijn neus nog niet eens mee. De plotse geur van een merrie zorgde ervoor dat hij zijn hoofd opgewekt de lucht in gooide en eens diep snoof. Ze was niet ver weg. Het was voor Clongwen een poos geleden dat hij echt contact had gehad met soortgenoten, alles wat iets van een paard weg had vond hij een soortgenoot, en het was iets waar hij geen nee tegen zou zeggen. Hij had dan ook niets te verbergen. Met een luide hinnik sloeg hij zijn vleugels uit, maakte een paar grote galopsprongen en sloeg met zijn vleugels zodat hij opsteeg. Hij vloog een meter of 8 boven de grond, zodat zijn ogen konden uitkijken naar de merrie. Het gebied waar hij overheen vloog was nieuw voor hem, hier was hij nog niet geweest. Maar vooral het geluid wat hij hoorde was raar, maar maakte hem eigenlijk vooral nieuwschierig.

De geur van de merrie werd steeds sterker, en daarbij ook het gesuis. Alsof de klank bij de merrie hoorde, want dat was het enige wat Clongwen zich kon bedenken. Het duurde ook niet lang of hij zag een wit gedaante steeds dichterbij een blauw vlak komen. Langzaam liet hij zich dalen, zijn ogen vol verbazing op het portaal gericht. Echter was de merrie er doorheen gegaan voordat hij uberhaupt op de grond geland was. Op zijn hoede deed hij steeds een stapje naar voren, zijn vleugels lichtelijk uitgeslagen om zichzelf breed en groot over te laten komen. Uiteindelijk won zijn nieuwschierigheid het. Daarnaast wou hij ontzettend benieuwd naar de witte pegasus die hij het portaal had zien betreden en wou graag achter haar aan. Hij gooide zijn bovenlichaam de lucht in, waarna hij met zijn achterbenen afzetten en met uitgeslagen vleugels de raar suisende ruimte insprong. Voor hij echt doorhad wat er gebeurd was, was hij in een of andere ruimte beland. Het duurde door zijn verbazing ook even voor hij daadwerkelijk doorhad dat hij geen grond onder zijn hoeven had en dus met zijn vleugels moest slaan. De donkere ogen van de zilvergrijze hengst vlogen alle kanten op, tot hij de witte merrie zag liggen. Meteen liet hij zich in haar richting zakken, ze zag er niet goed uit. Alsof ze een klap had gehad op haar vleugel. Pas toen hij vlak bij haar was viel zijn oog op het monster wat niet ver van haar af was. Meteen zorgde Clongwen ervoor dat hij enkele meters hoger de lucht in ging, waarna hij met zijn voorbenen sloeg en luide, waarschuwende hinnik gaf en zichzelf tussen het monster en de liggende merrie in bracht. Zijn oren lagen plat tegen zijn nek gedrukt terwijl hij probeerde de afstand tussen hem en het monster te vergroten. Hij had geen idee wat er tegenover ehm stond en hoe hij zich moest verdedigen tegen zo'n ding.

[Speel jij t monster? En ja, was lui xD. Succes ermee ^^]

De merrie kreunde van de pijn, ze zag de portaal kort verschijnen waarbij een grijs gestalte door de lucht vloog. Een hengst, dat wist ze.. Nogmaals kreunde ze, de pijn in haar vleugel was enorm en ze begon steeds moeier te worden. De hengst daalde bij haar neer, maar ging direct daarna voor haar vliegen tussen haar en het monster in.. Ze kon nauwelijks praten maar deet toch een poging.. "Hallo.. Ik ben Shikon" waren de enigste woorden die ze nodig vond, meer zou ze niet kunnen spreken door de pijn in haar vleugel. Het was een gespierde schimmel hengst die vooral bij zijn hoofd heel licht was, een mooie kleur om te zien.. Vaag zag ze een andere hengst in hem, vooral de bouw leek op Zephuros.. Het was waarschijnlijk haar verbeelding vooral aangezien ze nu met enorme pijn hier lag, de Sharingan was geen optie de pijn was enkel erger geworden en ze had geen kracht om de Sharingan te activeren. En ze kon geen illusie´s creèren, nog niet.. Langzaam werd het zwart voor haar ogen, toch wou ze doorvechten en niet bewusteloos raken, niet opgeven.. Ze kon het uiteindelijk toch niet aan..

Het monster kwijlde en gromde, drie koppen met een gevaarlijke uitziende aura.. Ze gromde en één voor één probeerde ze in de hengst te happen, twee keer deden alle drie de koppen het. Daarna vloog er een poot door de lucht gevolgt door nog een beet en een harde staartzwiep, drie staarten, drie koppen maar één lichaam. Ze zagen er hongerig uit, en sterk. Niet iets wat één, twee voor je voeten ligt. Eng was het, ze sprongen omhoog. En kwamen neer op de plek waar de hengst stond gevolgt door een pootzwiep, de witte merrie schoof een stukje weg van de rand. Lang zou ze er niet meer kunnen liggen..

-Gaat lastig als ze bewusteloos is en als ik dingen niet ga herhalen-

In het korte ongenblik dat hij naar de merrie had kunnen kijken had het niet echt geleken alsof ze nog bij kennis was. Echter hoorde hij haar stem ineens vaagjes achter zicht. Het deed hem goed te merken dat ze in iedergeval nog de kracht had om iets kleins te zeggen, maar hij zag het nu er niet van in waarom ze zich nu voor zou stellen. Heel even draaide Clongwen zijn hoofd een stukje om vanuit zijn ooghoek naar Shikon te kijken, te knikken en ondertussen met zijn andere oog het monster in de gaten te houden. Wat het was wist de zilvergrijze hengst nog steeds niet, maar het zag er niet heel erg lekker uit. Door alle plotse gebeurtenissen wist hij niet waar hij was beland, had ook geen tijd om daarna te kijken of het te onderzoeken. Eerst moetst hij dit wezen bewusteloos zien te meppen ofzo, zodat het de afgrond in zou storten. Elke keer als een kop dichterbij kwam probeerde hij deze zo te ontwijken om hem direct met zijn hoef een klap tegen een van zijn koppen te verkopen. Echter kon Clong het niet voorkomen dat hij vol door een staart geraakt werd en opzij werd gesmeten. Even was er een verbaaste blik te zien, waarna hij zich herstelde en zijn plaats tussen de witte pegasus en het driekoppige beest innam. "Wat moeten jullie?!" siste hij tegen het beest, woedend en wel. Het ging onbewust dat hij in de meervouwdvorm sprak, maar hoe kon dat anders als je tegen drie aparte koppen sprak? Dan zouden ze vast ook alledrie een eigen brein hebben, anders konden ze niet los van mekaar bewegen.

Toen hij weer opzij werd geslagen en ook Shikon werd geraakt en richting het eind van de balk schoof, dook hij omlaag. Met enkele harde slagen van zijn vleugels probeerde hij haar weer een stukje naar het midden te schuiven, daar was ze veiliger. Niet dat deze situatie veilig genoemd kon worden. Zonder dat Clongwen het echt doorhad, zorgde zijn bezorgheid en het feit dat hij de merrie even met zijn neus had aangeraakt, activeerde hij een van zin powers. Deze gave, of kracht, had hij vanuit zijn moeder mee gekregen. Tinuviel was Godin van Schoonheid en Liefde geweest, zijn vader een normale pegasus. Een echte god was hijzelf dan ook niet, maar invloeden had hij wel. Zijn healing touch was een daarvan. Wat het precies deed verschilde per paard waar het bij gebeurde. Maar positief was het zeker. Lang had Clong niet om bij de merrie te blijven, daarvoor kwam het beest weer gevaarlijk dichtbij. "Mijn naam is Clongwen, Shikon. Ik zal proberen alles te doen om je te beschermen" sprak hij met zijn ietswat zware, maar zuivere stem. De klank die hij het probeerde te geven was gerust stellend, alleen wist hij niet of ze hem wel gehoord had. Vervolgens sloeg hij weer zo met zijn vleugels dat hij richting het beest vloog, luid hinnikend naar hetm trapte en hem vol tegen de kaak van het meest linkerhoofd trapte. Vervolgens moest hij zorgen dat hij er weg kwam voordat hij een klap van het middelste hoofd zou krijgen.

[Uhm. T monster is nu heel sterk, maar wil niet moeten gaan powerplayen door ook heeel sterk te worden voordat k m kan verslaan xD. Dus misschien ideetje om t monster wel sterk te laten zijn, maar niet giga sterk? Heeh, tis voor mij trouwens lang geleden dat k Naruto heb gezien .
M'n post is niet heel lang, hoop dat ie zo goed genoeg is..?]