Let's see..

Met grote passen galopeerde de merrie rondjes om een rij bomen, ze wekte haar kracht op bij haar benen. Affentoe zag je waterspetters wegvliegen, een laag was over haar been gevormt.. Nog niet genoeg. Ze concentreerde zich nog meer tot het water uit een spatte rond haar benen en langzaam om haar benen begon te draaien, haar snelheid werdt verhoogd en op het water door haar gemaakt galopeerde ze verder. Ze keerde haar route naar een meertje, ze galopeerde over het gras tot ze uiteindelijk over het water galopeerde, ze liet het water van haar benen glijden. Ze liet zich uiteen spatten en zwom als water door water. Ze was nu één met het water, elke trilling, elke stroming, elke blaadje dat op het water viel kon ze horen en voelen. Ze zwom naar de bodem en ging erop staan, ze keek naar beneden naar de grond en wachte.. Ze sprak geen woorden, wel ging het water langzaam draaien in de vorm van een cirkel. Langzaam werdt de stroming sneller tot er een draaikolk vormde. Ze focuste haar kracht op de draaikolk en liet hem omhoog vliegen uiteindelijk liet ze het neerspatten en lag het verspreid rond het meer.. ze had haar kracht opgebruikt, waarschijnlijk zou ze nu veel paarden aantrekken wegens het geluid wat ze had gecreeërt met de draaikolk en de plons. Het water stroomde naar het midden van het meer en vormde zich tot een paarden lichaam. Langzaam kreeg haar lichaam kleur en dreef het naar boven. Ze had nu een blauwe vacht die langzaam steeds witter werdt, ze stapte op het water en toen naar de waterval. Ze liet haar hoofd onder de waterval, het water stroomde verfrissend langs haar nek en hoofd, haar prachtige lange manen hingen stijl omlaag en druppels kropen naar beneden die er even later afvielen.. Haar water lag verspreid over het gebied, dus als er een paard zal naderen zou de merrie het gelijk in de gaten hebben. En het lag bijna een kilometer hier vandaan, nog niet..

Dawn liep in een vlotte pas in de richting van de watervallen, oftewel de Enlightening Falls. Ze hield veel van de plek, omdat ze van water hield. Wat dan ook niet zo gek was, want ze beheerste element water. Bovendien was het de perfecte plaats om met haar krachten te oefenen. Ze brieste en zette een drafje in, haar zilverachtige manen deinden mee met het ritme van haar soepele, gestrekte passen. Ze draaide haar oren naar de richting van een geluid...water? Was er nog iemand die het element beheerste dan? Een lichte nieuwsgierigheid flikkerde in haar, en ze zette een kalme galop in, die alsnog snel was omdat ze ruime en lange passen maakte. Op een afstandje van het gespetter en het geplons af bleef ze stil staan. Vanachter een paar bomen keek ze toe hoe een witte pegasus merrie haar water krachten beoefende. Ze sprong even omhoog, voelde de kleine waterdeeltjes die in de lucht hingen en smolt ze samen tot een waterplaat, die ze meteen bevroor zodat er een glanzende ijsplaat in de lucht zweefde. Zacht belandde ze er weer met een licht tinkelend geluid op, waarna ze haar blik weer op de open plek bij de watervallen richtte. Als ze niet op de ijsplaat zou staan zou de merrie voor haar haar aanwezigheid meteen voelen, wist ze. Goedkeurend knikte ze, in ieder geval wist die wat ze deed. Door de harde, genadeloze trainingen van haar vader had ook zij haar elementen goed uitgewerkt, ze was zelfs zo ver dat ze haar elementen kon mixen, wat achteraf gezien ongeveer het enige was dat haar vader goed gedaan had voor haar. Ze schudde met haar hoofd toen de merrie onder de waterval ging staan, kennelijk klaar met haar training. Kalm stapte ze van de ijsplaat af die op hetzelfde moment oploste in waterdeeltjes die in de lucht bleven hangen en uit de schaduwen van de bomen, die donkere vlekken op haar blauwgrijze vacht tekenden. Met een zachte bries naderde ze haar, zonder zelfs maar naar het water oppervlak te kijken zette ze er lichte stappen op. Onder haar hoeven voelde ze het water klotsen, maar ook zij kon er op blijven staan. Ze versterkte simpelweg de ketting van waterdeeltjes onder haar met haar kracht. Eigenlijk was ze van plan geweest om hier te gaan trainen, maar nu ze gezelschap had stelde ze het nog even uit. Misschien dat ze zo nog wat kon oefenen, of nu...Een kleine opgave was niet erg. Haar zilveren ogen gleden even naar een andere waterval, die rustig stroomde en van de stenen af kletterde. Een seconde vernauwde ze haar ogen, en de hele waterval veranderde in een glimmende, vaste substantie; IJs. Ze brak met louter haar gevoel en haar gedachten de ijspegels aan het uiteinde af, liet ze op topsnelheid wegvliegen en even verderop boorden de scherpe punten zich diep in een eikenboom. De ijspegels werden weer uit de boom getrokken, waar ze diepe gaten achterlieten, en ze liet ze terug vliegen tot ze boven haar zweefden. Dawn sloot even haar ogen en voelde in haar binnenste het ijs boven haar, het water onder haar, al het water in haar omgeving, evenals de heldere luchtstroom die hier stond. 1 Seconde later liet ze al het door haar gevormde ijs smelten, de waterval begon weer te stromen en een stroom water gleed door de lucht op haar rug. Ze zuchtte blij, het koele water voelde zo fijn aan...toen keek ze weer naar de witte merrie. "Hallo." zei ze met haar melodieuze, ietsjes zangerige stem. "Jij was hier ook aan het trainen neem ik aan? We hebben hetzelfde element." zei ze, die laatste zin nogal overbodig. Alhoewel Dawn er nog twee andere bij had; Lucht en geluid. Maar daar praatte ze nu niet over. Met haar zilveren ogen keek ze de merrie aan, er stond een glimlach op haar lippen die haar ogen wel haalde, maar ze niet helemaal verwarmde. Dat kwam door wat ze vroeger allemaal mee gemaakt had, maar toch was ze oprecht vriendelijk naar de merrie toe.

De merrie had haar ogen geslotend lettend op de omgeving die bedekt was met haar water, na een tijdje hoorde ze plonsjes die klonken alsof ze van binnenin kwamen. Ze concentreerde zich op haar water. Water.. Galmde door haar gedachte, deze merrie had ook het element water. Voor nu kon ze met haar kracht enkel weten of het paard het element water bezat of niet. Later zou ze waarschijnlijk ook andere elementen kunnen voelen. Bij water voelde ze haar lichaam golven, de rest wist ze wel maar had ze nog niet gevoelt. Bij vuur zal ze opwarmen, bij wind zal ze een bries door haar lichaam voelen. Bij licht zal ze een schok krijgen en bij aarde zou ze haar lichaam voelen trillen. Meer kon ze er niet over zeggen, de merrie kwam steeds dichterbij op een regelmatig tempo. Het duurde niet lang of ze voelde de merrie al naast haar staan, en haar mond verliet de woorden, of het woord; Hallo meer kwam er niet uit haar mond en ze antwoorde terug. "Ook hallo" zei ze vriendelijk met haar warme stem. Ze merkte dat ze het mis had, want er volgde nog meer woorden die van de merrie afkomstig waren; Jij was hier ook aan het trainen neem ik aan? We hebben hetzelfde element was het vervolg op het stuk van de merrie. Ze had al door dat de merrie ook het element water had, maar ookal zouden ze het hebben ze zouden nog heel erg verschillen in hun krachten. "Correct, ik was aan het trainen. Trouwens, mijn naam is Shikon" Zei ze vriendelijk tegen de blauwige merrie, voorlopig was ook haar vacht nog een beetje blauw. Maar als ze goed oplette kleurde die langzaam aan wit. Ze hief haar hoofd kort en schudde het heen en weer, spetters vlogen rond maar ze liet ze rustig in het water neerkomen. Ze liet kort daarna haar hoofd weer normaal en hield oogcontact met de merrie waarbij ze affentoe kort haar hoofd een andere kant opweek.

In een rustige pas liep de zilvergrijze hengst rond. De temperatuur was aangenaam vandaag, met een graad of 14. Iets wat hij na strenge winter wel op prijs stelde. Een zacht briesje deed zijn nog donkere manen en staart opwaaien en met de wind mee golven. Clongwen had ondanks het lekkere, zachte weer, zelf geen invloed uitgeoefend op de weersomstandigheden. Het was een van zijn powers om het weer te beheersen, niet dat het meestal goed afging. Het was iets waar hij nog ongelofelijk veel tijd in moest steken en mee moest oefenen. Een keer had hij zijn kracht overschat en wat het uitgelopen tot een ramp. Het was niets nieuws dat Clongwen een hekel had aan sneeuw en kou, hij had bevolen dat het zonnig werd en warm. Het zou hem niet verbazen als dat gebied nog steeds met een droogte kampte. Maar de zilvergrijze pegasus had zijn lesje wel geleerd. Nooit meer zou hij zomaar zo'n grote opdracht geven en het eisen van moeder natuur. Lichtelijk schudde de hengst al briesend zijn hoofd waardoor zijn manen en staart een stukje door de lucht gingen. De afgelopen dagen was hij niet heel actief geweest en de energie die zich had opgespaart moest eruit. Met een krachtige afzet sprong Clong over naar een vlotte draf, die ondanks zijn grootte toch wat sierlijks had. Zijn donkere benen kwamen omstebeurt omhoog om vervolgens weer stevig op de grond te worden gezet. Het tempo werd zo steeds hoger opgevoerd door de grotendeels nog donkere hengst. Alleen zijn hoofd was echt duidelijk lichter geworden, en dan rekende hij zijn neus nog niet eens mee. De plotse geur van twee merries zorgde ervoor dat hij zijn hoofd opgewekt de lucht in gooide en eens diep snoof. Ze waren niet ver weg. Het was voor Clongwen een poos geleden dat hij echt contact had gehad met soortgenoten, alles wat iets van een paard weg had vond hij een soortgenoot, en het was iets waar hij geen nee tegen zou zeggen. Hij had dan ook niets te verbergen. Met een luide hinnik sloeg hij zijn vleugels uit, maakte een paar grote galopsprongen en sloeg met zijn vleugels zodat hij opsteeg. Hij vloog een meter of 8 boven de grond, zodat zijn ogen konden uitkijken naar de merries.

Heel lang hoefde hij niet te vliegen voordat hij de twee zag. Nouja, de ene stond vol in het zicht vanuit de lucht terwijl hij de ander later pas zag toen hij realiseerde dat ze onder de waterval stond. Opnieuw hinnikte de zilvergrijze hengst, maar dit keer vriendelijk begroetend. Het was echter wel te horen dat het een om een hengstenhinnik ging. Clongwen begon met cirkelen en liet zich ondertussen langzaam naar de grond zakken totdat hij gemakkelijk kon landen en vervolgens met uitgestrekte vleugels een paar passen naar het water toe galopeerde. Zijn donkere horen stonden opgwekt naar voren toe gedraaid en keek beide merrie's omstebeurt aan terwijl hij zijn vleugels invouwde. "Dag dames" klonk zijn ietswat zware, zuivere stem begroetend. Even wachtte hij hun reacties af waarna hij nog verder naar voren kwam om snel wat slokken van het water te kunnen nemen en daarna met drupende kin weer op te kijken.

De witte merrie antwoordde vriendelijk. Dawn knikte haar glimlachend toe, toen ze zich voorstelde als Shikon. "Aangenaam, Shikon. Mijn naam is Dawn." zei ze met heldere stem, die duidelijk boven de klaterende watervallen uitkwam. Ze verbrak het oogcontact niet, het zilver in haar ogen leek wel vloeibaar. Dawn had een erg directe, doordringende blik, al wist ze het zelf niet. Sommige paarden kon dit afschrikken omdat haar blik eruit zag alsof ze alles wist wat je dacht. Wat natuurlijk niet het geval was, en zij kon er ook niets aan doen dat ze zo keek. Misschien kwam het ook wel door alles dat ze vroeger meegemaakt was. Haar karakter was veel ouder dan haar werkelijke leeftijd, gevormd door haar verleden. Haar ogen stonden serieus en wijs, maar er was ook vriendelijkheid naar andere paarden in terug te vinden. Ze was uitgegroeid tot een verstandige en aardige merrie, en wanneer ze glimlachte verzachtte haar houding aanzienlijk, zoals nu. Ze boog haar hals naar beneden en nam een paar slokken van het frisse water, dat haar keel smeerde. Haar hoofd kwam sierlijk weer omhoog toen ze een hinnik hoorde, afkomstig van de grijze hengst die boven hen rond cirkelde, en aanstalten maakte om te landen. Dawn knipperde met haar ogen, de hengst had een aardige uitstraling en zo waren zijn woorden dan ook. "Hallo," zei ze nu richting de grijze hengst die aan de waterkant stond, "Het ziet er naar uit dat ik mezelf opnieuw voor kan stellen. Mijn naam is Dawn." zei ze met een lichte grijns, haar ogen stonden nu al wat vrolijker door de ontmoeting met twee nieuwe paarden. Misschien zou ze er zelfs wel na deze dag twee nieuwe vrienden bij hebben, iets waar ze op hoopte. Het was belangrijk om paarden te ontmoeten, contacten te maken, het was iets waar ze maar heel weinig van had kunnen beleven in haar jeugd omdat haar vader haar altijd bezig hield. Haar hoeven stonden nog steeds op het kalmpjes kabbelende water, onverstoort alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat paarden op water liepen. Wat voor de twee merries trouwens wel het geval was. Ze haalde even haar neus door het water, het rimpelde door deze beweging en veroorzaakte kleine kringetjes, ze dronk nog wat en hief haar hoofd weer op. Haar staart zwiepte ze nog eens loom heen en weer, alert maar wel op haar gemak.