Time for something new.

In een rustige pas liep de zilvergrijze hengst rond. De temperatuur was aangenaam vandaag, met een graad of 14. Iets wat hij na strenge winter wel op prijs stelde. Een zacht briesje deed zijn nog donkere manen en staart opwaaien en met de wind mee golven. Clongwen had ondanks het lekkere, zachte weer, zelf geen invloed uitgeoefend op de weersomstandigheden. Het was een van zijn powers om het weer te beheersen, wat na jaren van trainen en oefenen eindelijk het goede pad uitwees. Toch moest hij toegeven dat het een hoop tijd had gekost voordat hij het onder de knie kreeg, daarnaast was het ook onstzetend lastig geweest. Een keer had hij zijn kracht overschat en wat het uitgelopen tot een ramp. Het was niets nieuws dat Clongwen een hekel had aan sneeuw en kou, hij had bevolen dat het zonnig werd en warm. Het zou hem niet verbazen als dat gebied nog steeds met een droogte kampte. Maar de zilvergrijze pegasus had zijn lesje wel geleerd. Nooit meer zou hij zomaar zo'n grote opdracht geven en het eisen van moeder natuur. Lichtelijk schudde de hengst al briesend zijn hoofd waardoor zijn manen en staart een stukje door de lucht gingen. De afgelopen dagen was hij niet heel actief geweest en de energie die zich had opgespaart moest eruit. Met een krachtige afzet sprong Clong over naar een vlotte draf, die ondanks zijn grootte toch wat sierlijks had. Zijn donkere benen kwamen omstebeurt omhoog om vervolgens weer stevig op de grond te worden gezet. Het tempo werd zo steeds hoger opgevoerd door de grotendeels nog donkere hengst. Alleen zijn hoofd was echt duidelijk lichter geworden, en dan rekende hij zijn neus nog niet eens mee. De plotse geur van een ander paard, of misschien twee, zorgde ervoor dat hij zijn hoofd opgewekt de lucht in gooide en eens diep snoof. De geur was sterk, dus het paard was niet ver weg. Het was voor Clongwen een poos geleden dat hij echt contact had gehad met soortgenoten, alles wat iets van een paard weg had vond hij een soortgenoot, en het was iets waar hij geen nee tegen zou zeggen. Hij had dan ook niets te verbergen. Met een luide hinnik sloeg hij zijn vleugels uit, maakte een paar grote galopsprongen en sloeg met zijn vleugels zodat hij opsteeg. Hij vloog een meter of 8 boven de grond, zodat zijn ogen konden uitkijken naar het paard.

Heel lang hoefde hij niet te vliegen voordat hij de merrie zag. Haar geur was duidelijk te ruiken geweest, maar echter had hij haar niet direct zien staan. Hij zag haar pas toen hij realiseerde dat ze onder de waterval stond. Opnieuw hinnikte de zilvergrijze hengst, maar dit keer vriendelijk begroetend. Het was echter wel te horen dat het een om een hengstenhinnik ging. Clongwen begon met cirkelen en liet zich ondertussen langzaam naar de grond zakken totdat hij gemakkelijk kon landen en vervolgens met uitgestrekte vleugels een paar passen naar het water toe galopeerde. Zijn donkere oren stonden opgwekt naar voren toe gedraaid en keek de merrie aan terwijl hij zijn vleugels invouwde. "Hallo dame" klonk zijn ietswat zware, zuivere stem begroetend. Even wachtte hij haar af waarna hij nog verder naar voren kwam om snel wat slokken van het water te kunnen nemen en daarna met drupende kin weer op te kijken.

[Zoals uit m'n post blijkt; 'n merrie graag ^^]