I´m born this way.

Relaxed stapte hij over het steeds groener wordende gras. Om hem heen floten de vogels en zoemden bijen. Bloemen geurden heerlijk in allerlei verschillende geuren. De meesten zoet maar ook veel met andere bijzondere geuren. Maar vandaag ging hij daar niet naar opzoek. Vandaag zou hij niet op onderzoek uit gaan. Nee, hij zocht het portaal. Een portaal dat hij een tijd geleden geopend had. Het stond altijd op dezelfde plek en bracht je ook op dezelfde plek. Namelijk een kasteel. Maar dat kasteel bevond zich niet hier op aarde. Het bevond zich op een plek waar menig paard geen weet van had. Het bevond zich namelijk in de godenwereld. Destijds had hij het portaal geopend voor zichzelf. Om snel van aarde naar de godenwereld te kunnen. En om te trainen. Want daar was het kasteel ideaal voor. Want telkens veranderde het. Speelde een spelletje met je. Bracht je in de war. Ja, daar had hij bewust voor gezorgd. Want er was een weg naarbinnen, maar de weg eruit. Die moest je maar weer zien te vinden. En makkelijk was het niet. Daarnaast konden ze niet verder dan het kasteel. Want de veiligheid van de godenwereld ging voor alles. Vandaar dat Zephuros dat wel goed beveiligd had. Een zucht verliet zijn keel toen hij zijn bloed hoorde zingen. De magie van het portaal riep hem. Maar hij gaf zich er niet aan over. Nu moest hij juist zijn hoofd erbij houden. Zijn stap bleef rustig en kalm met met klasse en een enorme sierlijkheid. Ondanks dat straalde hij ook kracht uit. En macht. Als van een koning. Zijn spierwitte vacht scheen op te lichten zelfs nu de zon haar stralen niet op zijn lichaam liet vallen. En zijn manen, zijn zilverwitte manen glinsterden als miljoenen sterren aan de hemel. Een grijns plooide zijn lippen om de vergelijking. Want het was precies zoals zijn moeder hem altijd genoemd had. Een kind van de sterren. Maar wel een gevallen ster. Want wat deed hij anders hier op aarde? Kort snoof hij tot hij plots de portaal voor hem zag staan. Zephuros bleef stil staan en stak zijn hoofd in de lucht. Iemand was nog maar net de portaal gepasseerd. Interessant. Als hij snel was zou hij nog bij diegene in de buurt terecht kunnen komen. Voorbereid op hoe het kasteel je binnenliet was je nooit. Zelfs Zephuros niet. Maar de meest comfortabele manier had hij al wel uitgevonden. Zep klapperde met zijn vleugels en steeg al bijna op van de grond. Toen nam hij een aanloop en galoppeerde onder de poort door waarna hij meteen zijn vleugels uitsloeg. De ruimte was nauw maar het ging nog maar net. Rustig sloeg hij met zijn enorme vleugels toen hij ontdekte dat hij in een enorme zaal terecht gekomen was. Hij cirkelde een rondje in de zaal toen hij de grond weer raakte. Het geluid van zijn hoeven op de stenen vloer klonk abnormaal hard in de holle ruimte. Zijn violetkleurige ogen lichtten iets op toen hij begon te stappen. Zijn vleugels waren langs zijn lichaam gevouwen maar zijn houding was oplettend. Hier wist je nooit wat je kon verwachten. Toch verbaasde het hem dat er toch al een aantal paarden voor hem gepasseerd waren. Al was het niet allemaal precies op dit moment. Maar er was nu nog wel een ander paard hier. En in de buurt ook. Zephuros hield zijn hoofd schuin en sloot toen zijn ogen. De enorme spierwitte hengst grijnsde terwijl hij verder liep. Met dat hij de gang inliep werd de geur van het andere paard sterker. Vandaar dat hij besloot zijn tempo iets te verhogen en galoppeerde hij in een rustig tempo de gang door. Zijn hoeven kletterden op het steen maar hij deerde er niet om. Zijn doel was nu de ander te vinden. Terwijl hij zijn oren spitste ving hij geluiden op. Dat steeds luider werd. De aanwezigheid van de ander voelde hij. Maar waar?


[&Avery]

Beelden schoten door haar gedachtes, enkele dingen zorgde ervoor dat een klos van angst haar bekroop en Avery rilde. Meteen schoot ze wakker, onhandig en lomp hees ze haar lichaam omhoog terwijl ze met wijd opengesperde in het rond keek, verdomme. Alweer die nare dromen, wanneer hield het toch eens op? Versuft schudde ze haar hoofd, de merrie was meteen klaarwakker en het puntje van haar enorme hoorn bevatte weer het lichtpuntje. Diep zuchtte ze eens, de merrie gooide haar voorhand in de lucht en strekte daarbij haar voorbenen ver uit, een luide dreun was te horen toen de grote merrie haar hoeven tegen de grond plaatste, met enorme kracht overigens. Tergend langzaam stapte ze voort, haar donkere ogen lichtte wat op bij het zien van de omgeving en haar niet normaal lange manen waren sierlijk gekruld, haar hals was ook in een klein boogje gekruld en rond haar lippen lag een warme glimlach. Avery was een prachtige merrie, ze had respect voor goed, neutraal en slecht en had een lief en warm karakter, eentje waar je zo dol op kon worden. Haar verleden was middelmatig, er zaten leuke kanten aan maar ook kanten waarvan ze nu nog steeds gruwelde. Kijken hoe je moeder en vader tegelijk worden vermoord is echter geen pretje en dat wist de spierwitte merrie maar al te goed, het deed haar dan ook nog dagelijks pijn zodra ze terug dacht aan de tijden, elke keer schoten de vreselijke gedachtes weer door haar hoofd en zag ze hoe de tanden van de vreselijke hengst een einde maken aan het leven van Aiwa, haar moeder. Ook haar vader Khuro werd niet gespaard. Bloed had gevloeid, angstig gehinnik was hoorbaar geweest en er waren veel gewonden en doden gevallen, waaronder haar ouders dus. Natuurlijk was ze er grotendeels al overheen, maar daardoor werd de pijn niet minder en ook de gedachtes eraan lieten altijd kilte en leegte achter in haar normaal altijd sprekende ogen. Maar wat er ook zou gebeuren, ze zou haar hoofd hoog houden en doorzetten, want zo was ze en zo wilde ze ook gezien worden, als een echte doorzetter die zich overal doorheen sloeg, hoe erg iets ook zou zijn. Dat betekende niet dat ze gevoelloos was, want dat was ze zeker niet; ze was juist gevoeliger dan andere paarden en soms was dat een nadeel, maar het had ook zo af en toe zijn voordelen. Een paarden lucht werd haar kans op geblazen, kort spande ze haar neusvleugels aan en versnelde haar passen toen iets. Haar hoeven denderde duidelijk op de verharde grond, haar oren draaide verscheidene kanten op en al snel was er in de verte een witte hengst te zien, met enorme vleugels. Abrupt kwam de witte merrie tot stilstand, met haar hoofd gekanteld wachtte ze af wat de hengst zou doen.

Wat hij ook kon verwachten, dit sloeg alles. In het midden van de brede hal kwam een spierwitte merrie zijn kant op. Hij voelde een bepaalde spanning in de lucht en sloot zijn ogen. Toen hij zijn violetkleurige ogen opende kon hij de pijn en de angst van de merrie voelen. Het maakte hem nieuwsgierig. Maar hij mocht niet laten weten dat hij de kracht had haar emoties te voelen. Om haar aura te zien zoadat hij een beetje in kon schatten om wat voor paard het ging. Nee hij moest daar niet elke keer zomaar gebruik van maken. Tenminste, als hij zijn identiteit nog even geheim wilde houden dan. En niemand hoefde nog te weten wie en wat hij was. Dat zou misschien ooit nog wel komen. Bijvoorbeeld met de oorlog. Als er ooit een oorlog zou komen en hij zou alleen maar met zijn krachten dat tegen kunnen gaan. Dan, dan alleen zou hij tonen wie hij werkelijk was. Maar doorvoor zou het een geheim blijven. Hoewel er paarden waren die vermoedens hadden. Die moest hij misschien maar vermijden. "Wees niet bang. Mijn naam is Zephuros en van mij heb je niets te vrezen." sprak hij kalm met zijn lage, aangename stem. Die zowel vriendelijk als oprecht klonk. Want hij was eigenlijk wel benieuwd naar de merrie. Naar zo'n beeldschone merrie die zich zo rot voelde. Tja, dan kwam toch echt zijn goede kant weer boven. Dan kreeg hij het gevoel dat hij nader tot iemand moest treden. Maar wilde hij zijn geheim bewaren. Én deze merrie sparen dan moest hij oppassen. Contact met paarden bleef moeilijk voor hem. Niet zozeer in het gesprek maar door de dingen die normale paarden deden. Hij had zoiets nooit geleerd van waar hij vandaan kwam. Daar was alles anders. Heel anders. Maargoed, hij was nou eenmaal daar geboren en niet hier en dat maakte hem tot wie hij was. Zijn enorme spanwijdte vulde bijna de hele gang en hij besefte dat het er best dreigend uit zag. Want met zijn 1.95 was hij zeker geen kleintje te noemen. Met een warme glimlach rond zijn lippen liet hij zijn vleugels zakken en vouwde ze tegen zijn spierwitte lichaam. Bij elke beweging die hij maakte bewogen zijn zilverwitte manen sierlijk mee. Zelfs zijn violetkleurige ogen stonden vriendelijk terwijl hij de merrie opnam. Maar tegelijk besefte hij zich dat hij niet te close met deze merrie mocht worden voordat hetzelfde zou gebeuren als bij Elivyan gebeurde. Dat kon hij ze niet aan doen. Arhg waarom moesten die merrie's ook altijd zo aantrekkelijk en lieflijk zijn? En waarom was hij zo galant? Juist omdat hij een echte heer was en een merrie geen pijn wilde doen. Damn, live is hard. Rustig wandelde hij in haar richting. In zijn beweging leek hij te zweven zo sierlijk liep hij en daarbij hield hij zijn krachtige hals lichtjes gebogen zodat zijn manen en mooi langs dansten.

Angst was duidelijk in haar ogen te zien, Avery slikte een keer en deed een stap naar achter, terwijl haar oren iets naar achter draaide als teken van een waarschuwing. Vurig briestte ze eens, haar neusvleugels spande zich aan en alle andere spieren in haar lijf waren ook niet meer ontspannen. Damn, wat was die hengst huge! Verward schudde ze haar hoofd, de klos van angst die haar voorheen begroop werd alsmaar groter en dat was goed aan haar te zien, de spierwitte merrie krimpte wat in en haar oren kwamen verder naar achter te liggen. De woorden van de merrie kalmeerde haar absoluut niet, het tegenovergestelde juist; het maakte haar nog angstiger. Waarom? Omdat vroeger paarden dit altijd tegen haar zeiden, puur om haar vertrouwen te winnen en haar vervolgens flink toe te takelen. Nee, daar trapte ze geen tweede keer in en ze was voortaan veel voorzichtiger, de merrie wilde immers nog langer leven dan vandaag. Een waarschuwende hinnik verliet haar keelgat, de merrie richtte haar ogen strak op de hengst en met grote, angstige ogen keek ze toe hoe hij zijn vleugels invouwde en een aantal passen haar richting in deed. ''Blijf uit mijn buurt!'' Bulderde ze meteen, abrupt gooide ze haar voorhand in de lucht om zichzelf te beschermen. Een luide dreun, luider dan voorheen, was te horen toen ze haar smalle hoeven weer tegen de grond smeet. Waarom was ze zo bang, waarom wilde ze niet dat een paard in haar buurt kwam? Vele paarden zouden haar niet geloven, maar Avery had het nodige meegemaakt en had het recht om zo te reageren, ze wilde de pijn van vroeger niet meer voelen en zich ergens thuis voelen, maar tot nu toe had ze haar eigen plekje nog niet gevonden. Het werd eens tijd dat ze haar zoektoch voortzette, want zo kon ze natuurlijk niet verder leven. Een ontschuldig glimlachje plooide haar sierlijke lippen, diep zuchtte ze eens en Avery verzamelde al haar moed om de hengst met een gekalmeerde blik aan te kijken. ''Sorry voor mijn reactie, ik laat me soms een beetje gaan..'' Sprak ze toen zacht, geen idee hebbend of de hengst het uberhaupt had verstaan. ''Ik ben trouwens Avery, aangenaam kennis te maken Zephuros.'' Meteen slikte ze toen ze de woorden had uitgesproken. Het was al een wonder dat ze tegen hem durfde te praten, normaal gesproken was het enigste wat ze zou doen zwijgen en ondertussen een uitweg vinden, om geen heel gesprek te hoeven ondergaan met een vreemdeling. Avery hield van gezelschap, maar alleen van de paarden waarvan ze wist dat ze haar echt niks deden, maar dan moest ze het ook wel heel zeker weten. Ze was gewoon onzeker en dat kwam allemaal door haar verleden, waar ze nog steeds enorm veel moeite mee had.