Brother, this call is meant for you!

Met lichte passen draafte ze door de dikke mist. Als de mist er niet zo had gehangen had je kunnen zien dat de lichte passen niet goed bij het lichaam van de merrie paste, dat redelijk zwaar en stevig gebouwd was. Het was haar vader geweest die voor de fijnere inbreng had gezorgd. Maar het mistond haar niet. Quenya's lichaam was sierlijk, wat de merrie als geen ander wist, maar waar ze zo goed als niets om gaf. Wat maakte uiterlijk uit? Lichtelijk schudde ze haar lange, donkere manen door de lucht heen en weer. Deze vielen uiteindelijk als een waaier weer terug op hun plaats. Oplettend en alert draaide haar oren wat heen en weer, om uiteindelijk weer achteruitwijzend stil te staan. Bang voor roofdieren of andere paarden was ze niet, maar het was wel zo handig om te weten wanneer je deze kon verwachten. Quenya hield er ook absoluut niet van om verrast te worden door het een of het ander. Langzaam aan liet ze haar pas terugzakken naar een energieke stap.

Onder haar hoeven voelde ze de zachte grond lichtelijk meeveren, het enige wat nog tussen haar hoeven en de aarde zat wat het gras, gras dat werd verpulverd als ze nu zou weggaloperen. Echter zag Quenya niet in waarom ze die moeite zou doen. Haar hoofd liet ze even naar de grond zakken om een pluk gras los te trekken en al kauwend verder te lopen. Eindelijk weer eens normaal en voedzaam eten, in plaats van half verdort en platgetrappen gras. Daarnaast was de drukkende mist ook iets wat haar niet mistond. Hier zou ze ongetwijfeld ook rust voor zichzelf hebben, haar zintuigen merkte namelijk geen andere aanwezigheid op. Enkel wat oude geuren waren te herkennen. Iedere keer dat ze haar hoofd iets omhoogbracht of liet zakken gleden haar manen over haar hals, zo ook de blauwe lok die erin zat. Dat was een van de lichamelijke 'schoonheden' die ze van haar vader had. Eigenlijk was haar gehele kleur en aftekeningen wat anders. Haar vacht was zwart van kleur, maar had een blauwachtige gloed. Haar manen en staart waren zwart, met blauwe plukjes erin en haar schouder en flank lieten aparte aftekeningen zien. Ook wel tekens genoemd.

Geruchten hadden Quenya naar dit gebied gebracht. Sinds tijden had ze weer eens iets van haar broer vernomen, of eigenlijk halfbroer. Het was haar verteld dat hij nu hier leefde, in Horse Legends, en een eigen kudde bezat. Ze had zelf neits anders te doen gehad en dus maar, deels uit verveling, besloten hem maar weer eens op te zoeken. De gedachten aan Raistlin deden haar kort grijzen. Hun band was vroeger ongelovelijk sterk geweest, maar hoe zou het nu zijn? Zij had al een hele poos niet eens meer aan hem of een van de andere gedacht. Toch was er een vlaag van nieuwschierigheid op komen zetten. Een luide, gerichtte hinnik galmde er dan ook over het open veld. Daarna spitste Quen haar oren om al grazend een reactie af te wachten.

[Alleen Quenya en Raistlin!]

Met krachtige passen liep de hengst door het gebied. Zijn zintuigen stonden op scherp, zoals altijd: Hij kon zich niet veroorloven onoplettend te zijn. Toen grijnsde hij kort. Of misschien kon hij dat wel; hij was sterker dan enig ander paard in Horse Legends. Hij moest toegeven dat er nog andere sterke paarden waren, maar geen van hen waren Goden. Verder was er alleen Quinten als God, die walgelijke, laffe God van het goede. Raistlin trok een raar gezicht toen hij aan hem dacht; zijn aardsvijand. Hoewel Quinten zwak was - alle goede paarden waren zwak - was het hem nog niet gelukt de hengst te vernietigen. Heel irritant allemaal.
Plotseling werd de hengst opgeschrikt uit zijn gedachten. Hij hield stil, zijn hoofd wat hoger geheven, om goed te kunnen luisteren. Het was een gehinnik, van een merrie zo te horen, duidelijk aan hem gericht. Kort fronsde de zwarte hengst. Waar had hij die hinnik eerder gehoord..? Nog steeds een beetje twijfelend ging hij over in een handgalopje, in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Zijn hoeven denderden over de grond. Soms had hij wel eens een Pegasus willen zijn; gewoon om te kunnen vliegen. Dat was verdomd handig in sommige gevallen. Hoewel, Raist redde zich nu ook prima, zónder zich in de lucht te begeven. Het duurde niet lang voor hij een gedaante zag, een schim nog in de mist, en zijn galoppassen werden korter en uiteindelijk stapte hij verder. De gedaante werd steeds duidelijker, hoewel hij haar pas kon zien toen hij zo'n twee meter van haar af stond. Verbaasd keek hij de merrie voor zich aan. Al gauw verscheen er een brede grijns. Met zijn hoofd een beetje schuin bekeek hij de merrie voor zich. "Quenya," klonk zijn stem, diep en galmend zoals altijd. De verbazing was er nog goed in te horen. Het was Quenya, zijn halfzusje.

De tijd die langzaam wegtikte bracht ze grazend door, waarbij ze af en toe enkele passen maakte omdat ze het vorige stuk kaal had gegeten. Er was gras in overvloed, dus waarom zou ze zand happen als er ook gras stond dat gemakkelijker te bereiken was? De spieren van de merrie waren ontspannen, maar haar oren bleven ronddraaien om geluiden op te vangen. Aan haar ogen had ze op dit moment namelijk niets, de mist was veel te dicht om ook maar een meter of 3 voor je uit te kunnen zien. Het was echter haar neus die Quenya vertelde dat er een paard haar richting op kwam, in een hoog tempo omdat de geur snel sterker werd. Ze wist dat het om Raistlin ging, welke andere hengst zou anders aan haar oproep afkomen? Als ze dat deden waren ze in iedergeval erg dom. Haar hoofd hief ze een stuk de lucht in zodat deze op normale hoogte was en met een korte beweging vlogen haar manen weer door de lucht. Een silhouet kwam door de dichte mist steeds dichterbij, beetje bij beetje meer zichtbaar wordend tot haar halfbroer twee meter voor haar neus stilstond. Een geamuseerde grijns gleed er over haar gezicht toen ze hem verbaast zag kijken. Daarop schudde ze lichtjes haar hoofd waarbij haar voorlok mee wiegte. "Raistlin, zo verbaast me weer te zien?" vroeg ze hem nog steeds grijnzend.

Ze wachtte niet op een verdere reactie op haar woorden toen ze een paar passen naar voren maakte en zo de ruimte tussen hen kleiner maakte. Quenya accepteerde deze hengst in haar bijzijn, in haar eigen ruimte, maar de vraag was wel of hij haar ook nog accepteerde. Luid snuivend blies ze haar adem uit voordat ze haar ogen weer op de zijne richtte en hem weer aankeek. De grijns was van haar gezicht weggevaagd en haar oren stonden weer naar achteren gedraaid. Raistlin mocht dan wel langs haar heen kijken en alles achter haar kunnen zien, maar door de mist had je aan zicht vrijwel niets. Of dat moest je power zijn. Haar oren konden nu echter wel het geluid achter haar opvangen en zo doende kon ze zich op tijd omdraaien om haar achterhand te beschermen. "En, hoe zit het met die geruchten die ik over je gehoord heb?". Haar stem was rustig en liet niet echt iets van haar stemming blijken, maar de klank was iets ijzig. Raistlin kende haar dan wel, maar voor verachtelijke goedzakken zou het al snel duidelijk zijn dat ze aan haar de verkeerde zouden hebben.

Zijn zus was geen steek veranderd sinds de laatste keer dat Raist haar had gezien. Hij grijnsde na haar antwoord. "Ja, hoe kan het ook anders? Het is jaren geleden," antwoordde hij. Desondanks zag Quenya er nog exact hetzelfde uit. Misschien was ze iets gespierder geworden, zag Raist toen hij haar nauwkeurig bekeek, maar dat was dan ook alles. Niet dat hij haar goed kon zien, door die dikke mist. Even sloot hij zijn ogen en concentreerde zich. De mist week uiteen en liet een circel om hen heen, open. Aan de randen was de mist echter wel dikker geworden, waardoor ze haast afgesloten waren van de buitenwereld; zij zouden voor anderen dan ook zo goed als onzichtbaar zijn, ondanks de donkere kleur van hun vachten. Raist had de macht over water, en dus ook over de mist, die uit kleine waterdruppeltjes bestond. Hij opende zijn ogen en zag dat Quenya dichterbij was gekomen. De hengst twijfelde even, maar knikte toen langzaam en bleef staan. Sowieso zou hij niet voor haar terug gaan; dat zou betekenen dat zij boven hem stond. Maar hij hoéfde het niet te accepteren. Quenya mocht het echter. Ze kenden elkaar al meer dan twee eeuwen, een behoorlijk lange tijd. "En, hoe zit het met die geruchten die ik over je gehoord heb?" vroeg Quen hem. "Dat ligt eraan welke geruchten je hebt gehoord, Quenya," antwoordde hij. "Als je gehoord hebt dat ik een kudde bezit, dan heb je het goed: Hell's Angels." De diepe, galmende stem paste niet helemaal bij de rest van de hengst, maar hij was eraan gewend. De koele, ietwat onverschillige toon was zoals altijd aanwezig. Hij keek zijn zus - nouja, technisch gezien halfzus - recht aan. "Wat zijn jouw plannen?" Hoewel zijn aandacht redelijk op de merrie gericht was, was hij zich ook erg bewust van zijn omgeving. Hoewel ze door de mist bijna onzichtbaar zouden zijn, betekende niet dat er geen gevaar dreigde.

Ondanks dat Quenya een merrie was die het slechte pad bewandelde, was ze blij om te zien dat het met haar halfbroer goed ging. De band die ze vroeger hadden gehad was sterk geweest, nu was er niet heel veel meer van over. Beiden hadden hun eigen pad gekozen en gevolgd, een pad dat ze nu ook weer bij elkaar had gebracht. De woorden van Raistlin deden haar weer opkijken en kort grijnzen. "Jaren geleden, dat wel. Maar vroeger koste het toch veel meer moeite om je te verbazen" antwoorde ze hem terwijl ze hem recht aankeek. Bang was ze absoluut niet voor de donkerbruine hengst, daarvoor had ze hem jaren geleden te goed gekend, wat haar toch een redelijk inzicht gaf tot hoe ver ze kon gaan en wat ze kon doen. Als de mist rond hen uiteen wijkt flitsen haar ogen er even snel naar toe, maar vervolgens keek ze Raist bedenkelijk aan. Dat hij krachten had was voor haar niet nieuw, maar ze wist niet tot in hoevere zijn krachten zich ontwikkeld hadden. Quen zel bezat geen krachten, alleen lichamelijke kracht. En de blauw-zwarte merrie zorgde er dan ook voor dat ze in optimale conditie was, met een goed getraind lichaam. Ze hield er absoluut niet van om zich zwak te voelen en ze moest dingen compenseren met haar lichaam. Het antwoord op haar vraag deed haar goedkeurend knikken, met alweer een grijns die haar lippen omhoog deed krullen. Het horen van de o zo vertrouwde stem van Raistlin zorgde ervoor dat ze zich op haar gemak voelde, hoewel de mist daar ook wel bij hielp nu ze zo goed als onzichtbaar waren voor anderen. De vraag die haar gesteld werd deed een oor spitsen. "Mijn plannen? Die heb ik niet echt. Toen ik te weten kwam dat jij hier was, was het besluit om je op te komen zoeken snel gemaakt" antwoorde ze haar broer.

[Flutpost -> hoop dat je er wat mee kan..]